Η εκπαίδευση στο στόχαστρο, οι δάσκαλοι οργισμένοι και το ΔΣ της ΔΟΕ καθησυχαστικό

Το έχει καταλάβει καλά ο ελληνικός λαός πως συνολικά η εκπαίδευση αποτελεί σημαντικό στόχο της άγριας επίθεσης που βιώνει. Οι απαιτήσεις των ξένων αφεντικών, οι δηλώσεις και οι κινήσεις της κυβέρνησης δείχνουν πως από 'δω και πέρα οι αρνητικές εξελίξεις σε σχολεία και σχολές θα είναι καταιγιστικές. Φυσικά, όλα τα τελευταία χρόνια η εκπαίδευση βομβαρδιζόταν αλλά ο τωρινός βομβαρδισμός θα είναι σαρωτικός. Το συνολικό κοινωνικό πισωγύρισμα που βλέπουμε σε όλα τα πεδία της ζωής μας απαιτεί «τελικές λύσεις» στο θέμα του δικαιώματος στην εκπαίδευση. Έτσι, τα πτυχία δε θα έχουν μόνο κόστος για να τ' αποκτήσεις αλλά θα είναι και ασύμφορο να τα έχεις, αφού ως φορολογικό τεκμήριο θα επιβαρύνει τις τσέπες των πτυχιούχων.
Το ξερίζωμα του δικαιώματος στην εκπαίδευση αρχίζει ήδη από τα νηπιαγωγεία. Χιλιάδες προνήπια μένουν φέτος εκτός σχολείου, νηπιαγωγεία και δημοτικά κλείνουν, οι τάξεις συγχωνεύονται με αποτέλεσμα να είναι καθεστώς τα υπεράριθμα τμήματα, τα κενά εκπαιδευτικών είναι χιλιάδες ενώ η οικονομική ασφυξία θα θέσει τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων εκτός λειτουργίας. Το φετινό χειμώνα τα παιδιά θα ξεπαγιάσουν μέσα στις σχολικές αίθουσες. Οι μετακινήσεις των μαθητών έχουν σταματήσει σε πολλές περιοχές της χώρας. Χαρτί και κιμωλίες κυκλοφορούν στα σχολεία με δελτίο ενώ είναι φανερό πως θα κληθούν οι γονείς να πληρώσουν ξανά. Η αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας των εκπαιδευτικών είναι προδιαγεγραμμένη και απομένει ο τρόπος που θα γίνει. Οι υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών είναι πια δεδομένες. Όλο και περισσότερο η διοίκηση (προϊστάμενοι, σύμβουλοι, διευθυντές) πιέζουν προς διάφορες κατευθύνσεις τους εκπαιδευτικούς δημιουργώντας ασφυκτικό κλίμα στη δουλειά τους. Πειθαρχικά, πιέσεις, παρατηρήσεις και έλεγχοι είναι καθημερινό φαινόμενο. Οι εξωφρενικές ενέργειες της διοίκησης είναι και αυτές δεδομένες, με τελευταία την ανάκληση 100 περίπου τοποθετήσεων εκπαιδευτικών στην Αθήνα με απόφαση του περιφερειάρχη. Είναι ολοφάνερο πως το πλάνο των απολύσεων στο δημόσιο περιλαμβάνει χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών, διαφορετικά δεν βγαίνει. Συνολικά όλο το πλέγμα των παροχών που τεκμηρίωναν το δικαίωμα στην εκπαίδευση διαλύεται όπως και το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών που οι εκπαιδευτικοί είχαν κατακτήσει με αγώνες.
Είναι ξεκάθαρο πως ο σχεδιασμός του συστήματος στην εκπαίδευση περιλαμβάνει νοσηρές παρεμβάσεις μεγάλης κλίμακας που μας οδηγούν με γρήγορους ρυθμούς αιώνες πίσω. Κλειστά και διαλυμένα σχολειά, μαζική εγκατάλειψη σπουδών ακόμη και των λεγόμενων υποχρεωτικών, εξαθλιωμένοι και υποταγμένοι δάσκαλοι, όλα τα παραπάνω συνθέτουν το τοπίο της νέας εκπαιδευτικής ερημιάς που θέλουν να απλώσουν οι δυνάστες μας, Έλληνες και ξένοι.
Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας έχουν συνειδητοποιήσει πού πάει το πράγμα αλλά αναρωτιούνται μέχρι πού θα φτάσει. Συζητάνε για το «αν μπορούμε να κάνουμε κάτι» και όχι για το «τι πρέπει να κάνουμε». Σ' αυτό τον αναβρασμό που συνδυάζεται με οργή και φόβο και ζητά βοήθεια για να βρει μαχητική διέξοδο, η συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΟΕ καλλιεργεί συστηματικά τον εφησυχασμό. Την ίδια ώρα που καλεί σε 24ωρη απεργία την υπονομεύει, λέγοντας πως δεν θα ήθελε να γίνονται απεργίες αλλά αποζητά μια άλλη αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Παράλληλα δημοσιεύει καθησυχαστικές ανακοινώσεις μετά τη συνάντηση με τον υπουργό Παιδείας, μεταφέροντας ασχολίαστα τα λόγια του πως μια σειρά κυβερνητικές επιλογές, όπως οι απολύσεις, δεν αφορούν τους εκπαιδευτικούς ή ότι θα ισχύσουν αργότερα, όπως η αύξηση του ωραρίου.
Μέσα σε αυτό το κλίμα υπονόμευσης της ίδιας της έννοιας της απεργίας από την ηγεσία της ΔΟΕ, η κινητικότητα των δυνάμεων της αριστεράς και όσων έχουν αναφορά στο κίνημα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες. «Κουβαλούν», δε, τα χαρακτηριστικά μιας προηγούμενης περιόδου που σήμερα δεν μπορούν να καλύψουν καμία πραγματική ανάγκη του κινήματος. Έτσι, από το «δεν απεργούμε με την ΑΔΕΔΥ» περάσαμε σήμερα στο αίτημα της γενικής απεργίας. Κανείς δε θα μπορούσε να διαφωνήσει με τη γενική απεργία ως αναγκαιότητα αλλά πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως ούτε θέλουν ούτε μπορούν να την εξαγγείλουν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και οι άλλες ομοσπονδίες (π.χ., ΟΛΜΕ-ΔΟΕ). Δεν μπορεί να εξαγγελθεί από καμία παράταξη και από καμία διακήρυξη. Απαιτείται συστηματική προσπάθεια ώστε κλάδοι εργαζομένων να μπουν μπροστά με τους αγώνες και την αλληλεγγύη τους και να σηκώσουν στην πλάτη τους μια μεγάλη, γενική, παρατεταμένη απεργία και μάχη.
Είναι απαραίτητο να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας πως μεγάλη απεργία σημαίνει πρωτοβουλίες αγώνα παντού, συνεργασία και συνεννόηση των κινηματικών δυνάμεων, ουσιαστική λειτουργία των σωματείων και μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα κινηθούν σ' αυτή την κατεύθυνση. Ο κύβος ερίφθη για όλους!