«Δημοκρατικός» φασισμός και «φασιστική» δημοκρατία

Τώρα που παρατηρείται άνοδος (εκλογική; κοινωνική;) του φασισμού, με τη Χρυσή Αυγή να εκτοξεύεται από το 0,0..% στο 7%, στο 10%, στο 12% (;), θα ήταν ίσως χρήσιμο ένα παιχνίδι αντιστροφής των όρων «δημοκρατία» και «φασισμός». Ενα «παιχνίδι» που τόσο καλά γνωρίζουν να παίζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, η κυβέρνηση και οι κυρίαρχοι θεσμοί.
«Δημοκρατία» έχουμε όταν η Χρυσή Αυγή «επιβάλλει την τάξη» στη θέση ενός κράτους που δήθεν αδυνατεί να εφαρμόσει το νόμο, κυνηγώντας, χτυπώντας και δολοφονώντας μετανάστες (γιατί ζουν παράνομα, με την έννοια ότι δεν θα έπρεπε να ζουν καθόλου), ενώ σειρά θα έχουν και οι «διαφορετικοί». «Φασισμός» είναι να επιμένεις στο δικαίωμα να ζεις σε μια ξένη χώρα νόμιμα και με όλα τα δικαιώματα ενώ δεν είσαι λαμόγιο αλλοδαπός επενδυτής (για να έχεις κάθε δικαίωμα). «Φασίστες» είναι οι απεργοί χαλυβουργοί που κλείνουν το εργοστάσιο και «δεν αφήνουν τον κόσμο να δουλέψει», ενώ «δημοκράτης» είναι ο Μάνεσης που «δίνει δουλειά στον κόσμο εφαρμόζοντας το νόμο». «Δημοκρατία» είναι οι 1.500.000 άνεργοι στο βαθμό που υπομένουν στωικά και αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωσή τους ως τις επόμενες εκλογές (για να ανανεώνεται ο εκβιασμός και η κοροϊδία).
«Δημοκρατία» έχουμε όταν απαγορεύονται και καταστέλλονται βίαια οι διαδηλώσεις, όταν διώκονται όσοι αντιστέκονται στα βάρβαρα (μήπως δημοκρατικά αποφασισμένα;) μέτρα αντί να περιμένουν τη «σειρά τους» ως τις επόμενες εκλογές. «Φασισμός» είναι το κλείσιμο δρόμων που «δεν αφήνει τον κόσμο να πάει στη δουλειά του» (έστω, όσους έχουν δουλειά ακόμα), αλλά και οι απεργίες και οι καταλήψεις «που παραλύουν την κοινωνία και στρέφονται ενάντια στους πολίτες». «Δημοκρατία» είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να μην μπορούν να πάρουν ένα γιαούρτι αλλά, παρ’ όλα αυτά, να τα εκτοξεύουν ενάντια σε όσους ευθύνονται για αυτήν την κατάσταση (το τελευταίο είναι «φασισμός»). «Δημοκρατία» είναι η υπεύθυνη αντιπολίτευση, ενώ «φασισμός» η απαίτηση για αγώνες.
Επίσης, και με την έννοια του πατριωτισμού μπορεί να γίνει ανάλογο παιχνίδι.
«Πατριωτισμός» είναι να αγαπάς το ντόπιο αφεντικό και να μισείς τον αλλοδαπό εργάτη, να δέχεσαι το «άδικο αλλά αναγκαίο» των ισχυρών και να αδιαφορείς για το δίκαιο και αναγκαίο των αδυνάτων. «Πατριωτισμός» είναι να καμαρώνεις τη σημαία κι ας σου έχουν κλέψει το βρακί, να σε ενδιαφέρει η «σωτηρία και το μεγαλείο» μιας κατά φαντασίαν χώρας και να αδιαφορείς για την πραγματική χώρα και τον εργαζόμενο λαό. «Πατριωτισμός» είναι να δηλώνεις με κάθε επισημότητα ότι θα «ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» από τους μετανάστες την ίδια στιγμή που ξεπουλάς τη χώρα στους δυτικούς ιμπεριαλιστές.
Κι άλλα πολλά μπορεί να συνδυάσει κανείς σε αυτό το παιχνίδι αντιστροφής των εννοιών. Ιδιαίτερα τώρα που μια καθαρά φασιστική και ναζιστική οργάνωση πέτυχε τη δημοκρατική νομιμοποίησή της στη Βουλή, σε μια κοινωνία της παραζάλης, της κρίσης σε όλους τους τομείς, όπου επιβάλλεται η θολούρα, η μη σκέψη και ο ανορθολογισμός.
Ο φασισμός και η Χρυσή Αυγή είναι πάντα με τη «δημοκρατία και την ελευθερία» να καταστέλλει τη δημοκρατία και την ελευθερία των άλλων, είναι πάντα με τον ραγιάδικο συμβολικό πατριωτισμό. Με «εύκολες λύσεις» στα δύσκολα προβλήματα (τα βάζει πάντα με τον οδηγό όταν αργεί το λεωφορείο). Μια καμουφλαρισμένη συστημική δύναμη που αντιπροσωπεύει τον πιο ακραίο, τον πιο επιθετικό καπιταλισμό. Ενώ η όποια επιρροή τού φασισμού στην εργατική τάξη σημαίνει ότι η ίδια δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τέτοια, με την κύρια ευθύνη να βαραίνει τις πολιτικές δυνάμεις που μιλούν στο όνομά της.
Το πρόβλημα με το φασισμό στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ η κοινωνική υποστήριξη που απολαμβάνει. Αδυνατεί από τη φύση του να κινητοποιήσει τις μάζες. Το πρόβλημα είναι η ανοχή και η αποδοχή απέναντι στη φασιστική δράση μερικών εκατοντάδων οργανωμένων φασιστών. Το πρόβλημα είναι ο ρόλος που κάθε φορά τούς αναθέτει το σύστημα. Οσο, όμως, η Αριστερά, το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν βρίσκει απαντήσεις που να λύνουν τα πραγματικά προβλήματα της ζωής, αυτή η ανοχή και αποδοχή θα υπάρχει, ίσως και να μεγαλώνει. Γιατί η κρίση, η ανεργία, η φτώχεια, η εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό αντιμετωπίζονται από το σύστημα με τρόπο αντιδραστικό, που ευνοεί αντικειμενικά τις φασιστικές και ρατσιστικές απόψεις.   
Μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη, που «τρώγεται» με τον εαυτό της, είναι ο φασισμός. Και είναι πάντα προς το συμφέρον των κυρίαρχων τάξεων η ύπαρξη μιας τέτοιας κατάστασης, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Οι θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων ενισχύουν το κράτος τους. Ανεξάρτητα από το πόσο δημοκρατικός θα είναι ο μανδύας.