Συνταξιοδοτικά ώριμοι, έφεδροι, διαθέσιμοι, ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ

Τι προωθείται
Πόσα ονόματα, άραγε, μπορούν να μηχανευθούν τρόικα και κυβέρνηση για να κρύψουν τι πραγματικά προωθούν! Γιατί ούτε η συνταξιοδοτική ωριμότητα ούτε η εφεδρεία ούτε η διαθεσιμότητα (όροι που πλασάρονται και αναπαράγονται καθημερινά) μπορούν να επισκιάσουν τις εκτεταμένες ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ που προωθούν.
Η πρόσφατη μάλιστα ειδησεογραφία αναφορικά με τη συνάντηση Σαμαρά-Ντράγκι στις Βρυξέλλες αποκάλυψε και κάτι που όλοι γνώριζαν. Ότι οι απολύσεις που προωθούνται στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν γίνονται για δημοσιονομικούς-οικονομικούς λόγους αλλά για λόγους «τιμωρίας» της χώρας αλλά και σπασίματος ενός «ταμπού» που ονομάζεται πλήρης και σταθερή δουλειά ή αλλιώς ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ.
Επιμένουν, δηλαδή, να τσακίσουν -τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση- τον πυρήνα της συγκρότησης ενός δυναμικού περίπου 400.000 εργαζομένων που μέχρι πρότινος δούλευε με σχετική «σιγουριά» και σταθερότητα. Σήμερα αποτελούν γι' αυτούς το «κακό παράδειγμα» σε μια αγορά εργασίας που έχει μόνο αρνητικές μεταβλητές για τους εργαζόμενους (διεύρυνση του διευθυντικού δικαιώματος, το είπαν) και καμία σταθερά γι' αυτούς.
150.000 απολύσεις, πάνω από το 1/3 των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα της οικονομίας, μέσα σε 3 χρόνια, δεν είναι σίγουρα μικρό νούμερο, ούτε μεγάλο το διάστημα. Θέλουν πολλά και γρήγορα και αυτό είναι που τους τρομάζει.
Προαναγγέλλουν αξιολόγηση υπηρεσιών και υπαλλήλων από τον Νοέμβρη χρησιμοποιώντας τη ως όχημα κατηγοριοποίησης των εργαζομένων, ως «άλλοθι» για το μεγάλο έγκλημα, με επιπτώσεις και σε αυτούς που θα φύγουν (κυρίως) αλλά και σε αυτούς που θα μείνουν.
Η ΝΔ δείχνει να ευθυγραμμίζεται στον στόχο και αναζητάει τον τρόπο, το ΠΑΣΟΚ αντιτίθεται -έτσι λέει- σε γενικευμένες απολύσεις και η ΔΗΜΑΡ αναζητά «ισοδύναμα» και βάζει τον Μανιτάκη να απειλεί με παραίτηση. Το ζήτημα έχει σίγουρα ένα «ποιοτικό στοιχείο», αυτό που προαναφέραμε, απαραίτητη προϋπόθεση για την ποσοτικοποίηση-γενίκευσή του. Κάτι που κατανοεί η τρόικα και πιέζει, αν μη τι άλλο, να γίνει η αρχή.

Η συνδικαλιστική ηγεσία
Είναι ολοφάνερο σε κάθε εργαζόμενο ότι το ζήτημα δεν τίθεται για κάποιο απώτερο χρόνο αλλά στην ημερήσια διάταξη. Το άσχημο είναι ότι ενώ κάτι τέτοιο γίνεται κατανοητό από την ανώτερη και ανώτατη συνδικαλιστική ηγεσία, η αδράνεια και η απραξία κυριαρχούν στη στάση τους. Θα πει κάποιος, μήπως ενεργοποιούνται στα υπόλοιπα μέτωπα που έχουν ανοίξει από τη λυσσαλέα επίθεση (ωράριο, μισθοί, δώρα, συντάξεις, εφάπαξ, όρια ηλικίας, εισφορές, χαράτσια, κ.λπ.) και εκτιμούν λάθος το θεμελιώδες ζήτημα της δουλειάς. Η απάντηση είναι προφανής.
Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και των ομοσπονδιών δείχνουν να περιμένουν τη χαριστική βολή -κατάργηση de facto της μονιμότητας και απολύσεις- για να προχωρήσουν σε αντιδράσεις ενός επιπέδου. Κατανοούν ότι το ζήτημα που έχει τεθεί έχει όλες τις προϋποθέσεις να συσπειρώσει το ΣΥΝΟΛΟ των δημοσίων υπαλλήλων κονιορτοποιώντας τον συντεχνιασμό και τις ιδιαιτερότητες που πάνω τους βάσισαν την ύπαρξη και αναπαραγωγή τους σαν στρώμα.
Από την άλλη μεριά απεύχονται μια γενικευμένη αντίδραση- αντίσταση της χαμηλόμισθης-χαμηλόβαθμης δημοσιοϋπαλληλίας που θα θέσει το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση και θα τους στείλει στη γωνιά, θλιβερούς θεατές και αδύναμους να καθορίζουν το παραμικρό σε μια τέτοια σύγκρουση.
Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που τους αναγκάζουν να μην παίρνουν καμία πρωτοβουλία, να μη θέτουν στην πραγματικότητα στόχους πάλης, να μην προχωρούν από χθες σε αγώνες και κινητοποιήσεις που δεν θα κυριαρχεί το χαρακτηριστικό της αποσπασματικότητας και της εκτόνωσης αλλά της κλιμάκωσης και της διάρκειας, στοιχεία απολύτως απαραίτητα για να φέρουν αποτελέσματα και να οδηγήσουν σε αναδίπλωση, ανάσχεση και εν τέλει σε ανατροπή της αντεργατικής λαίλαπας.
Ο συσχετισμός θα κρίνει το αποτέλεσμα.
Έτσι συνέβαινε πάντα, έτσι θα συμβεί και τώρα. Αν σε γενικότερο επίπεδο ο συσχετισμός δυνάμεων παραμένει αρνητικός, το ζήτημα των απολύσεων στο Δημόσιο δεν είναι και από τα πλέον εύκολα για τις δυνάμεις του συστήματος.
Πολύ περισσότερο που οι εργαζόμενοι είναι ανάστατοι και δεν αποκλείεται να δούμε και «ακραίες» μορφές αντίδρασης στην προσπάθεια επιβολής των απολύσεων. Τα στοιχεία της ενότητας και αποφασιστικότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης πρέπει να κυριαρχήσουν δημιουργώντας ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης-ανατροπής των απολύσεων σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς του Δημοσίου.
Και μόνο τα ανάλογα παραδείγματα από τον ιδιωτικό τομέα να σκεφτεί κανείς, είναι εύκολο να βγάλει το συμπέρασμα ότι όταν οι εργαζόμενοι βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να αγωνισθούν. Και είμαστε σίγουροι ότι θα το κάνουν. Το ερώτημα είναι αν θα νικήσουν κιόλας.
Γι' αυτό πασχίζουμε.
Σ. Π.