Παραπάνω από φανερή η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τα αποτελέσματα της 17 Ιούνη, να αποτελέσει την κυρίαρχη δύναμη στον χώρο της «δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς», να διεκδικήσει σύμβολα, συνθήματα και κυρίως την επιρροή που έχασε το ΠΑΣΟΚ, να ενισχύσει τη φυσιογνωμία της «υπεύθυνης αξιωματικής αντιπολίτευσης». Εξάλλου αυτή η κατεύθυνση έχει «δυνατές» ρίζες από την εποχή του «κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ» που αποτέλεσε και τη βάση συγκρότησης του τότε Συνασπισμού.
Από την άλλη μεριά τα αδιέξοδα στην προσπάθεια ανασύστασης-ανασυγκρότησης για την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και του Βενιζέλου συνεχίζονται, με την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα «πρωτοκλασάτα» στελέχη, αλλά κυρίως με τη «συνεπή» στάση στήριξης όλων των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών στο πλαίσιο της κυβέρνησης Σαμαρά και την πλήρη υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα περιθώρια να δοθούν, σήμερα, νέα χαρακτηριστικά στο ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στην πρόσθεση έβδομης ακτίνας στον ήλιο του. Παράλληλα η αποστασιοποίηση Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη και λοιπών και η προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα νέο εθνικό σχέδιο «διάσωσης της χώρας» δείχνουν ότι το γαϊτανάκι των ανακατατάξεων στον χώρο αυτόν θα κρατήσει για καιρό και θα έχει πολλά «επεισόδια». Εξ άλλου δεν έχει κλείσει και το κεφάλαιο ΔΗΜΑΡ και η προσέγγισή της με το ΠΑΣΟΚ για τη συγκρότηση ενός κεντροαριστερού κόμματος, κυβερνητικής διαχείρισης. Σήμερα μάλιστα και στο πλαίσιο των συζητήσεων των τριών (Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη) για τα νέα βάρβαρα μέτρα που ετοιμάζονται να πάρουν ενάντια στον εργαζόμενο λαό, φαίνεται να διαμορφώνεται και μία «συναντίληψη» των δύο (Βενιζέλου-Κουβέλη) που θα μπορούσε να αποτελέσει και «οδηγό» για το μέλλον.
Τα αποτελέσματα των εκλογών τόσο στις 6 Μάη όσο και στις 17 Ιούνη σημαδεύτηκαν από την αποστασιοποίηση εκατομμυρίων λαού από τα αστικά κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Μία στάση που όξυνε ακόμα περισσότερο τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού σκηνικού, όξυνε παραπέρα την κρίση του και εξέφρασε την αδυναμία του πλέον να ελέγξει, εντός του πλαισίου του συστήματος της επίθεσης και της εξάρτησης, τον λαό. Η γενικότερη αυτή αδυναμία, όλο το προηγούμενο διάστημα των κινητοποιήσεων και των αγώνων του λαού, «γέννησε» και την ανάγκη των κάθε είδους αναχωμάτων στη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, που λειτούργησαν σχετικά «αποτελεσματικά», αλλά ταυτόχρονα έβαλαν σε νέα προβλήματα τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος. Με μεγαλύτερο από αυτά την αδυναμία των βασικών πυλώνων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) της αστικής κυριαρχίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης να «αναστηλωθούν». Η αδυναμία αυτή θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο όσο οξύνεται η επίθεση εναντίον των μεσοστρωμάτων, που βλέπουν το επίπεδο ζωής τους να καταβυθίζεται και αναζητούν εναγωνίως την επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες». Ταυτόχρονα η επίθεση και οι επιπτώσεις της σπάνε τους δεσμούς που δημιουργήθηκαν, όλο το προηγούμενο διάστημα, ανάμεσα στην αστική τάξη και στα ανώτερα τμήματα των μεσοστρωμάτων, δεσμοί που σφυρηλατήθηκαν ιδιαίτερα από τη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ενώ η όξυνση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων βάζει σε δοκιμασία όλους τους μέχρι σήμερα προσανατολισμούς και τις δεσμεύσεις των αστικών πολιτικών δυνάμεων και όχι μόνο.
Η σταθερή αγνόηση του Τσίπρα από τους παράγοντες της ΕΕ και της ευρωζώνης, Γιούνκερ και Ρομπάι, παρά τους σταθερούς ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ από την άλλη η «εθιμοτυπική» συνάντησή του με τον Πέρεζ, πρόεδρο του Ισραήλ, πιστό μαντρόσκυλο των ΗΠΑ στην περιοχή, φανερώνουν τις «αναντιστοιχίες» της περιόδου και τη δυσκολία στη «διάταξη» των πολιτικών δυνάμεων, στις σχέσεις τους με τους ιμπεριαλιστές, τροφοδοτώντας έτσι και νέα αδιέξοδα στο πολιτικό σκηνικό.
Από την άλλη η «ευκολία» της εκτίμησης για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε… ΠΑΣΟΚ για να λυθεί το πρόβλημα της κεντροαριστερής έκφρασης και κυβερνητικής εναλλακτικής λύσης, δεν προκύπτει από τα δεδομένα, πολιτικά και οικονομικά της περιόδου. Χωρίς να έχει ανατραπεί, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, η διπλή εξάρτηση της χώρας από ΗΠΑ και Ευρωπαίους, που καθόρισε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό, η σημερινή όξυνση της κρίσης και του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών για κυριαρχία και εκτόπιση του αντιπάλου δημιουργεί συνθήκες απότομων αλλαγών και ανατροπών. Από την άλλη οι καταρρεύσεις του 1989-1991 και η κλιμάκωση της στρατηγικού χαρακτήρα επίθεσης στην εργατική τάξη και στους λαούς δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικών συμβιβασμών, έστω και αντιδραστικού χαρακτήρα, όπως αυτών που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα την δεκαετία του '80. Αυτά τα ζητήματα δεν αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε προσπάθεια αναζήτησης της κεντροαριστεράς και των χαρακτηριστικών που θα έχει. Ιδιαίτερα όταν, όπως τη γνωρίσαμε στη χώρα μας, βουτήχτηκε μέχρι το κεφάλι στην αντιλαϊκή επίθεση και στην ιμπεριαλιστική υποταγή. Εξ άλλου ο Παπαδημούλης με αφορμή την παρουσία της Σοφίας Γιαννακά (πρώην βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ) στην ομιλία Τσίπρα στη Νίκαια δήλωσε ότι «η κυρία Γιαννακά δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ», βάζοντας… όρια.
Από τη μία πλευρά (ΣΥΡΙΖΑ) γίνεται προσπάθεια να τονιστούν τα «αντινεοφιλελεύθερα» χαρακτηριστικά, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και η παραγωγική ανασυγκρότηση, ενώ από τις άλλες πλευρές (Βενιζέλος, ΔΗΜΑΡ, Λοβέρδος κ.λπ.) τονίζουν ιδιαίτερα τα «εθνικά» χαρακτηριστικά μιας τέτοιας αναστήλωσης. Κοινός παρανομαστής και των δύο η απεύθυνση σε μερίδες της αστικής τάξης και των μεσοστρωμάτων που «ασφυκτιούν» από την ύφεση στην οικονομία, που έχει προκαλέσει η πολιτική των μνημονίων και θα οξύνει ακόμα περισσότερο η νέα δέσμη μέτρων. Όλες οι πλευρές και όλοι οι παράγοντες γνωρίζουν ότι χωρίς σοβαρά ερείσματα στην αστική τάξη, έστω σε μερίδες της, και χωρίς την υποστήριξη των μεσοστρωμάτων στην προοπτική μιας «εθνικής ανόρθωσης», δεν υπάρχουν σοβαρά περιθώρια για επιτυχία κεντροαριστερών λύσεων. Όμως «εδώ ήρθαμε» καθώς μια τέτοια προοπτική ενός νέου «κοινωνικού συμβολαίου» δεν μπορεί να φανεί στον ορίζοντα της επίθεσης. Εξάλλου η αδυναμία, στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, να βρεθεί μία τέτοια «διέξοδος», δεν είναι άσχετη και από την ένταση των αντιδραστικών κατευθύνσεων που διαμορφώνονται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος. Δεν βρήκε μία κουβέντα να πει η ΔΗΜΑΡ για την άγρια κατασταλτική επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στους μετανάστες με τον κωδικό «Ξένιος Ζεύς». Ενώ τα «αστέρια» της κεντροαριστερής συμφωνίας (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κ.λπ.) Καμίνης και Μπουτάρης κάνουν «πρωταθλητισμό» αντιδραστικότητας απέναντι στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες του λαού, σε απολύσεις εργαζομένων και υποταγής σε κάθε επιδίωξη του κεφαλαίου και των μνημονιακών «κανόνων».
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και την ίδια την ζωή του εργαζόμενου λαού οι «καντρίλιες» του κεντροαριστερού χώρου και της «αντινεοφιλελεύθερης» Αριστεράς λίγη σημασία έχουν, ουσιαστικά. Δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν «λύσεις» και να βάλουν τέλος στα βάσανά του, γιατί ο προσανατολισμός τους είναι η «επιστροφή» σε αυτό που χάθηκε, πιστεύοντας ότι μπορούν, στη σημερινή περίοδο, να αναστηλώσουν τα ερείπια που αφήνει πίσω της η επίθεση, μέσα σε ένα «υγιές»… καπιταλιστικό περιβάλλον. Η προοπτική για τον κόσμο της δουλειάς είναι στους δρόμους της αντίστασης, της οργάνωσης και της αλληλεγγύης , στους δρόμους της ανατροπής της επίθεσης, έξω από κάθε αυταπάτη, αναμονή και πισωγύρισμα.
