Κάποιοι διαφωνούν με το τίμημα. Και πράγματι είναι λίγα τα 95 εκατομμύρια που δίνει η Πειραιώς, όταν μόνο το αρχοντικό Σερπιέρη, το κεντρικό κατάστημα της ΑΤΕ στην Αθήνα, αποτιμάται σε πολλά περισσότερα εκατομμύρια ευρώ. Πόσο όμως νοιάζει τους απολυμένους της ΑΤΕ ή τους καταχρεωμένους αγρότες αν η εκποίηση της τράπεζας γίνεται για 95, για 195, για 295 ή για 595 εκατομμύρια ευρώ;
Κάποιοι διαφωνούν με τη διαδικασία. Και πράγματι το deal ΑΤΕ-Πειραιώς έγινε εν κρυπτώ και «με αδιαφανείς διαδικασίες» (όπως γίνονται άλλωστε και όλα τα ανάλογα deals στον καπιταλισμό…), «ερήμην της Βουλής» και χωρίς να προηγηθεί η σύγκληση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων όπως μάταια ζητούσαν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Αλήθεια, τι θα άλλαζε αν συνεδρίαζε πριν η Βουλή και οι απολύσεις γίνονταν μετά από «διάλογο» και με τη «βούλα» της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων;
Κάποιοι διαφωνούν με τον αγοραστή. Οτι δηλαδή η Πειραιώς είναι μια αμιγώς ιδιωτική τράπεζα, μη βιώσιμη, που στηρίζεται μόνο στα πολλά δισ. προίκα της ανακεφαλαιοποίησης. Πάλι θα πρέπει να μας απαντήσουν όμως: ποια η διαφορά αν στη θέση της Πειραιώς ήταν η EUROBANK, η ALPHA BANK ή μια κάποια άλλη «βιώσιμη» και «υγιής» τράπεζα;
Κάποιοι διαφωνούν γιατί τάχα θέλουν την ΑΤΕ «μοχλό ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας». Αραγε εννοούν αυτή την «ανάπτυξη» και την «παραγωγική ανασυγκρότηση» που «χορτάσαμε» τόσα χρόνια που η ΑΤΕ ήταν ελεγχόμενη από το κράτος; Μήπως εύκολα ξεχνάμε ότι η ΑΤΕ για δεκαετίες ήταν ο βασικός μοχλός για την υλοποίηση της αντιαγροτικής πολιτικής, για την προώθηση των αναδιαρθρώσεων που επέβαλε η ΕΕ, για τη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα, για το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς; Μήπως εύκολα ξεχνάμε ότι η ΑΤΕ είχε μετατραπεί σε πραγματική βδέλλα που με τόκους και πανωτόκια ξεζούμιζε τον αγροτόκοσμο; Που βέβαια γι' αυτό σε καμιά περίπτωση δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, αλλά η διορισμένη από τις κυβερνήσεις διοίκηση της ΑΤΕ.
Κάποιοι άλλοι με πιο προωθημένα αιτήματα (λες και στα αιτήματα είναι το ζήτημα) διεκδικούν «παρεμβατικό» και «κοινωνικό ρόλο» για την ΑΤΕ. Και κάποιοι τρίτοι, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στις τράπεζες αδυνατούν να υπερασπιστούν στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα, που αδυνατούν να αποτρέψουν τις μέσα σε μια νύχτα και χωρίς να ανοίξει μύτη απολύσεις 5,5 χιλιάδων συναδέλφων τους, ζητάνε «εθνικοποίηση τώρα των τραπεζών»! Ονειρα (ή ονειρώξεις;) θερινής νυκτός…
Με την εκποίηση-διάλυση της ΑΤΕ η τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου στέλνει μήνυμα αποφασιστικής εφαρμογής του προγράμματος λεηλασίας του δημόσιου πλούτου και της χώρας. Οι 5.500 εργαζόμενοι της ΑΤΕ οδηγούνται σε απολύσεις προκειμένου να υλοποιηθούν οι στόχοι του μνημονίου (μειώσεις 150.000 θέσεων εργασίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κ.λπ.). Ηδη τους κοινοποιήθηκαν οι απολύσεις τους από την ΑΤΕ και πειθαναγκάστηκαν σε υπογραφή νέων ατομικών συμβάσεων εργασίας με την Πειραιώς. Με το «πέταγμά τους» στην Πειραιώς αλλάζουν προς το χειρότερο οι εργασιακές τους σχέσεις και πετσοκόβονται εργασιακά τους δικαιώματα. «Δεσμεύτηκε» βέβαια η Πειραιώς για τη «διασφάλιση των θέσεων εργασίας». Αλλά με τι όρους και μέχρι πότε ισχύει αυτή η διασφάλιση; Και γιατί άραγε η «δέσμευση» της Πειραιώς να 'ναι πιο αξιόπιστη από τις μέχρι τώρα «δεσμεύσεις» των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή από τη μετεκλογική προγραμματική συμφωνία των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη για «επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανση της ΑΤΕ» που εν μια νυκτί (το βράδυ της Παρασκευής 27/7) πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων; Ακόμα και αυτή την αποζημίωση απόλυσης που τους υποσχέθηκαν δεν θα την εισπράξουν ολόκληρη. Ηδη δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ απόφαση της κυβέρνησης σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι της ΑΤΕ δεν θα πάρουν τη νόμιμη αποζημίωση απόλυσής τους αλλά μόνο το 50%. Για το υπόλοιπο 50% εισέπραξαν αόριστες υποσχέσεις ότι θα το εισπράξουν με την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης. Μετά από πόσα χρόνια θα ολοκληρωθεί αυτή η εκκαθάριση όταν, π.χ., η εκκαθάριση της Τράπεζας Κρήτης δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί; Και γιατί η αποζημίωση των εργαζόμενων παρέμεινε σαν υποχρέωση στο «κακό» κομμάτι της Αγροτικής; Και θα προκύψει άραγε προϊόν εκκαθάρισης για να περισσέψει αποζημίωση;
Καλά κάνουν λοιπόν και αντιδρούν οι εργαζόμενοι. Υπερασπιζόμενοι πρώτα και κύρια τα εργασιακά τους δικαιώματα και χωρίς να βραχυκυκλώνονται από «μοχλούς ανάπτυξης», «κοινωνικούς ρόλους της ΑΤΕ» και «εθνικοποιήσεις». Στο κάτω κάτω, λίγο (πρέπει να) τους ενδιαφέρει αν θα 'χουν ιδιώτη ή «συλλογικό καπιταλιστή» ως εργοδότη, αν δηλαδή θα 'χουν αφεντικό τον Σάλλα ή τον Πανταλάκη. Αυτό που κυρίως (πρέπει να) τους ενδιαφέρει είναι να 'χουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, εργασιακά δικαιώματα, μισθούς και αποδοχές που να καλύπτουν το κόστος της ζωής. Και αυτό τώρα και πάντα ήταν και είναι ζήτημα συσχετισμών, αναμέτρησης, διεκδίκησης, ζήτημα ταξικής πάλης και όχι ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Αλλωστε και η μέχρι τώρα «δημόσια ΑΤΕ» από περικοπές σε περικοπές είχε τους εργαζομένούς της (35% μείωση αποδοχών τα τελευταία χρόνια) και καθημερινά καταργούσε καταχτήσεις τους, συρρίκνωνε δικαιώματά τους και χειροτέρευε τις εργασιακές τους σχέσεις.
Χειρότερες μέρες περιμένουν και τους αγρότες. Ανοίγει ο δρόμος για να βγουν στο σφυρί με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς τα χωράφια και οι αγροτικές περιουσίες, ιδιωτικές και συνεταιριστικές, που είναι υποθηκευμένες στην ΑΤΕ. Παράλληλα, νέα ληστρικά επιτόκια δανεισμού θα 'ρθουν να αποτελειώσουν το αγροτικό εισόδημα. Και από κοντά δρομολογείται η πώληση-ιδιωτικοποίηση των συνεταιριστικών βιομηχανιών (Δωδώνη, ΣΕΚΑΠ, Βιομηχανία Ζάχαρης κ.λπ.) με αρνητικές συνέπειες τόσο για τους εργαζόμενους σ’ αυτές (απολύσεις κ.λπ.) όσο και για τους συνδεδεμένους μ’ αυτές μικρομεσαίους παραγωγούς.
Οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ δίνουν έναν άνισο αγώνα. Εκτός από την τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου έχουν να αντιμετωπίσουν και την προπαγάνδα, τη διαστρέβλωση και την αποσιώπηση του αγώνα τους από τα ΜΜΕ. Και μαζί πρέπει να ξεπεράσουν και τους ψεύτικους φίλους, αυτούς που σπέρνουν την ηττοπάθεια, που αποδέχονται τα τωρινά τετελεσμένα της κυβέρνησης και υπονομεύουν τον αγώνα τους, θεωρώντας τον αναποτελεσματικό και παραπέμποντας τη λύση στις επόμενες εκλογές. Σήμερα και όχι αύριο, από την έκβαση του τωρινού τους αγώνα θα κριθούν τα ζητήματα και όχι στις επόμενες εκλογές, όταν «η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ακυρώσει αυτήν τη σκανδαλώδη εκποίηση και θα επαναφέρει την ΑΤΕ στο δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο» (Τσίπρας). Εχουν, τέλος, να αντιμετωπίσουν και τη συνδικαλιστική τους ηγεσία που φέρει σοβαρές ευθύνες για τον εφησυχασμό, τη διάλυση και την αποσυγκρότηση του συνδικαλιστικού τους φορέα που έστρωσε το δρόμο για τις σημερινές εξελίξεις. Οι εργαζόμενοι, στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, οργανωμένοι «από τα κάτω» με συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές σε κάθε νομό μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους. Για να μην πειραχθεί ούτε ένα εργασιακό τους δικαίωμα, για την υπεράσπιση των σταθερών εργασιακών τους σχέσεων.
Ο αγώνας αυτός είναι κοινός με τον αγώνα όλων των εργαζομένων ενάντια στην παλιά και στη νέα μνημονιακή βαρβαρότητα. Είναι κοινός με τους αγώνες των φτωχομεσαίων αγροτών που πρέπει άμεσα να κινητοποιηθούν σε κάθε νομό και περιφέρεια για να αποτρέψουν αυτές τις εξελίξεις. Για να μπει φραγμός στην αντιλαϊκή καταιγίδα και να ανατραπούν τα μνημόνια της καταλήστευσης του λαού και της χώρας.
