Η «δικαιολογία» φυσικά δεν είναι άλλη από το ότι «κινδυνεύει η Ελλάς» να βρεθεί έξω από την ΕΕ, την ΟΝΕ και όλον αυτό τον «παράδεισο» της ιμπεριαλιστικής, καπιταλιστικής Ευρώπης. Ετσι λοιπόν η «εθνική» της ευθύνη, που συνήθως γιγαντώνει όταν κλείνουν οι κάλπες, δεν τους επιτρέπει να κοροϊδεύουν άλλο το λαό και τον καλούν να ξαναδεχτεί αδιαμαρτύρητα έναν ακόμη γύρο επίθεσης σε βάρος του, μια παραπέρα αύξηση της ανεργίας, μια ακόμη μείωση μισθών και συντάξεων, ένα ακόμη ξεπούλημα μέσω ιδιωτικοποιήσεων.
Γιατί δήθεν μόνο έτσι θα έρθει «κάποτε» η ανάκαμψη, η ανάπτυξη, οι επενδύσεις και όλα αυτά τα φούμαρα. Να μην απογοητεύσουμε τους «δανειστές», να μην πάνε «χαμένα» τα λεφτά που μας δίνουν (σκέψου και να μας έδιναν!) είναι οι μονότονοι εκβιασμοί που δυστυχώς ακόμα λειτουργούν (μέχρι πότε;) για να πειθαναγκάζεται ο λαός να δέχεται όλην αυτή την επίθεση.
Ολοι όσοι λοιπόν -πρωθυπουργός και εκπρόσωποι υπουργείων της «όσο κομματικής» θέλετε κυβέρνησης (μάλλον μεσάζοντες είναι)- ετοίμαζαν τις βαλίτσες για το εξωτερικό απειλώνας-ικετεύοντας για «κατανόηση» των δυτικών εταίρων πήγαν, πήραν τα μηνύματα που έπρεπε, δεσμεύτηκαν για όσα έπρεπε και γύρισαν. Ετοιμοι και αυτοί να δώσουν τις εξετάσεις τους για το πόσο «ικανοί» είναι να σακατεύουν το λαό και τα δικαιώματά του. Για το πόσο πρόθυμοι είναι να κρατήσουν τη χώρα εντός των «υποχρεώσεών της» όχι μόνο απέναντι στο ΔΝΤ και την ΕΕ αλλά και στο ΝΑΤΟ και τους υπόλοιπους στρατιωτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που απειλούνται να ξεδιπλωθούν στη Μ. Ανατολή και ευρύτερα.
Ακουσαν λοιπόν τα κελεύσματα της «νέας» υπό διαμόρφωση γερμανογαλλικής σύμπνοιας υπό την υψηλή εποπτεία και ενδιαφέρον των ΗΠΑ, και όχι μόνο, συμμορφώθηκαν αλλά υποσχέθηκαν ότι θα δείξουν και υπερβάλλοντα ζήλο αν χρειαστεί. Γιατί θα χρειαστεί πολύς τέτοιος «ζήλος» αλλά και μπόλικη πολιτική, και όχι μόνο, στήριξη από τους έξω ιμπεριαλιστές ώστε οι εδώ αστοί διαχειριστές μεταπράτες και μεσάζοντες να φέρουν βόλτα όλα τα πακέτα.
Οικονομικές ζώνες που εξυπηρετούν τους «επενδυτές» στις οποίες οι «εργαζόμενοι» θα βιώνουν ένα ακραίο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης όπου ακόμα και οι «ιθαγενείς» θα αισθάνονται σαν «μετανάστες» στη χώρα τους.
Λιμάνια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, υγεία, παιδεία, ενεργειακές οδοί παραδομένα στο ληστρικό ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Ληστρική φορομπηξία που θα συνεχίσει να τσακίζει κόκαλα προκειμένου να συνεχίσει και να ενταθεί η μεταφορά πλούτου από τους «κάτω» προς τους «πάνω». Οι οποίοι «πάνω» στη συνέχεια, μέσω των ληστρικών τοκοχρεωλυσίων, να καταβάλουν το τίμημα του χρέους προς τους έξω.
Το «αχρείαστο» λοιπόν κράτος «πρόνοιας» θα συνεχίσει να περιορίζεται προς όφελος του κεφαλαίου, ενώ το «άλλο» κράτος, το χρειαζούμενο για να στηρίζει την επίθεση, την καταστολή και τις όλες αντιδραστικές επιχειρήσεις όχι μόνο δεν πρόκειται να περιοριστεί, αλλά θα ενισχυθεί.
Να λοιπόν γιατί τόσος «πόνος» γις τις λεγόμενες ειδικές κατηγορίες και τόση αναλγησία για όλους τους υπόλοιπους που υποφέρουν και θα υποφέρουν τα μάλλα στο βωμό της επίθεσης.
Δεν θα πρέπει το «χρειαζούμενο» κράτος να δυσαρεστηθεί γιατί μόνο με το βούρδουλα και τις υπηρεσίες της ταξικής δικαιοσύνης μπορούν να επιβάλουν τα φρικαλέα μέτρα τους. Και ας μην ξεχνάμε ότι το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο έστειλε το πανευρωπαϊκό μήνυμα, και ο στρατός μπορεί να χρησιμοποιείται και στην εσωτερική καταστολή.
Μ' αυτά και με τα άλλα, και αφού ο Σαμαράς ζήτησε μια «αμαρτωλή» συγνώμη από τους ξένους πάτρωνες για την προηγούμενη «αντιμνημονιακή» κακή του συμπεριφορά, επιχειρείται εδώ και μέρες να αποκατασταθεί προς τα μέσα μια εικόνα πολιτικής σταθερότητας η οποία θα είναι σε θέση να συνεχίσει τη βρόμικη δουλειά της επίθεσης. Αυτό όμως δεν είναι μόνο μια τοπική εικόνα και ιδιομορφία. Συνδέεται με μια προσπάθεια «αποκατάστασης» σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιας «ενωτικής» σύμπνοιας που προσπαθεί να σπρώξει τις αντιθέσεις κάτω απ' το χαλί. Συνδέεται με τις ανάγκες ενόψει και του οκτωβριανού Γιούρογκρουπ ώστε το όνειρο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης να παραμείνει ζωντανό, γιατί κάτι τέτοιο επιβάλλει σ' αυτή τη φάση το όλο διεθνές σκηνικό και οι σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους και με όλες τις διασταυρώσεις.
Ετσι, λοιπόν, και με τις ευλογίες Ομπάμα, Μέρκελ και Ολάντ, προσαρμόζουν τη στάση τους απέναντι στο Σαμαρά και τον χρησιμοποιούν εξ ανάγκης, αφού γι' αυτούς όλες οι άλλες λύσεις (δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι ακόμη έτοιμες και προσαρμοσμένες αρκετά. Χτυπούν λοιπόν στην πλάτη το Σαμαρά για να τον σπρώξουν και για να τον «ευλογήσουν» και τον παρακολουθούν να δουν πώς θα ανταποκριθεί σ' αυτή τη φάση που τελείωσαν οι κουβέντες και αρχίζουν τα έργα. Ταυτόχρονα εκτοξεύουν και ορισμένα λόγια «συμπάθειας» προς τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, χωρίς να σταματούν να τον εκβιάζουν και χωρίς να σταματούν να του υπενθυμίζουν τις υποχρεώσεις. Επί της ουσίας, βέβαια, όλοι οι αντιδραστικοί εντός και εκτός Ελλάδος ξέρουν ότι οι λαοί, και ιδιαίτερα ο ελληνικός, έχουν φτάσει σε τέτοια σημεία εξαθλίωσης, φτώχειας και στέρησης που δύσκολα χάφτουν τα «ωραία λόγια» του ιμπεριαλισμού και της κυβέρνησης.
Το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και οι πάσης φύσεως εκφραστές του μέσα και έξω από την Ελλάδα κυνικά σκεπτόμενοι ποντάρουν και ελπίζουν, εκτός από τη δική τους ισχύ, και στη μεγάλη αδυναμία του ταξικού τους αντιπάλου. Ποντάρουν δηλαδή στην απογοήτευση και τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών που, ιδιαίτερα στις δεύτερες εκλογές, λειτούργησε αποτελεσματικά και φυσικά σε βάρος του λαού.
Αν θέλουμε από τη λαϊκή σκοπιά να εξετάσουμε τα δεδομένα, θα λέγαμε ότι το σύστημα σε όλους τους 7 μήνες που μέχρι στιγμής μεσολάβησαν από τα γεγονότα του Φλεβάρη του 2012 αργά και βασανιστικά κέρδιζε πόντους και κατάφερε να φτιασιδώσει το πρόσωπό του προκειμένου να φτάσουμε σήμερα να ετοιμάζεται για το νέο γύρο επίθεσης και παρ' όλες τις εσωτερικές του δυσκολίες δείχνει αποφασισμένο να ξαναβγάλει δόντια και νύχια.
Δεν θέλουμε να σεναριολογήσουμε για την τύχη, την αντοχή, τη συνοχή και την προοπτική της σημερινής κυβέρνησης. Κρατάμε ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι ταγμένη με τα μπούνια να λειτουργήσει υπέρ της καπιταλιστικής επίθεσης με κάθε τίμημα. Δεν είμαστε αφελείς για να πιστεύουμε ότι αποκαταστάθηκε η ισορροπία που τόσο χρειάζονται και πολύ περισσότερο η πολιτική σταθερότητα. Διότι όλοι οι εσωτερικοί και κυρίως εξωτερικοί παράγοντες θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν την ένταση, τους ανταγωνισμούς, την κρίση.
Το να σταθούμε όμως στις δυνατότητες και τις προοπτικές της λαϊκής αντίστασης και αντίδρασης δεν είναι καθόλου σεναριολογία αλλά ζήτημα «ζωής και θανάτου» και ζήτημα τιμής όχι μόνο για τους αριστερούς αλλά για κάθε εργαζόμενο, άνεργο, μετανάστη, αγρότη, νεολαίο που βλέπει το παρόν και το μέλλον να γίνονται όλο και πιο μαύρα. Και εδώ ανοίγει ξανά και ξανά το μεγάλο ζήτημα της λαϊκής προοπτικής και διεξόδου.
Διαμορφώνεται ένα νέο, πολύ ανησυχητικό δεδομένο που προέκυψε σαν αποτέλεσμα των ανακατατάξεων και των ανατροπών ιδιαίτερα των πρώτων εκλογών του Μαΐου. Και το δεδομένο αυτό είναι ότι η μοναδική «ελπίδα» που θέλουν να καλλιεργείται στο λαό για να τον «εκτονώσει» είναι οι επόμενες εκλογές, όποτε έρθουν, ώστε να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σ' όλα λοιπόν τα γενικότερα αρνητικά δεδομένα για το λαό και τη δύναμή του προστέθηκε κι αυτό, χωρίς φυσικά να είναι της ώρας να κάνουμε προβλέψεις. Το θέμα δεν είναι η συζήτηση που επιχειρείται να επιβληθεί: «θα πέσει ή όχι η κυβέρνηση;». Μπορεί να εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ και να στριμώχνει το ΚΚΕ που ψάχνεται μετά την εκλογική ήττα, αλλά σίγουρα δεν εξυπηρετεί το λαό και τις ανάγκες του.
Δεν είναι ώρα για φιλολογίες, προβλέψεις και «εκτιμήσεις». Είναι ώρα για στάθμιση των πραγματικών δεδομένων και προετοιμασία της αντίστασης του λαού. Τουλάχιστον για οργανώσεις σαν το ΚΚΕ(μ-λ) και για αγωνιστές και συλλογικότητες που τη δύναμή τους την αντλούν από το λαό και την κίνησή του.
Είναι η ώρα της κοινής δράσης, του συντονισμού, των αποφασιστικών πρωτοβουλιών στο αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό επίπεδο, για την οργάνωση των λαϊκών αντιστάσεων. Είναι ώρα για ενίσχυση των πρωτοβουλιών, όπως αυτή που ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα της βήματα πριν από τις εκλογές του Μάη στην κατεύθυνση μιας Αριστερής Μετωπικής Συνεργασίας που συγκροτήθηκε από το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές. Είναι η ώρα για τη συνδιαμόρφωση μιας αγωνιστικής γραμμής πάλης, αντίστασης και διεκδίκησης που να δοκιμάζεται μέσα στους λαϊκούς αγώνες τους οποίους όσο και να πασχίζει το σύστημα να τους καταστείλει θα τους βρούμε μπροστά μας και μάλιστα με ένταση.
