Η βία και η θεωρία των άκρων

Το τελευταίο διάστημα όλο και αυξάνονται οι γραφές και οι φωνές από αστούς δημοσιογράφους για τα φαινόμενα της βίας. Σε μεγάλες μάλιστα εφημερίδες, ναυαρχίδες της αστικής δημοσιογραφίας σαν την «Καθημερινή», με τη μορφή κύριων άρθρων ή σε πολιτικές συζητήσεις καναλιών σαν τον ΣΚΑΪ. Χρησιμοποιούν τη Χρυσή Αυγή γιατί, όπως λένε, δείχνει «άθελά της» το δρόμο στον «φοβισμένο» αστικό πολιτικό κόσμο να διορθώσει τα λάθη της μεταπολίτευσης. Και ποια είναι αυτά τα λάθη; Η «ψυχολογική και πολιτική βία» που αφέθηκε να ασκεί η, κακώς νομιμοποιημένη, Αριστερά πάνω στο «σώμα της κοινωνίας» για να περάσει αυτά που θέλει! Και ποια είναι αυτά που πέρασε η Αριστερά; Φυσικά οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις που μας οδήγησαν, κατ’ αυτούς, ως χώρα εδώ που μας οδήγησαν.
Οι φωνές αυτές πλέον έχουν αρχίσει να ξεπερνούν τα όρια των δημοσιογραφικών «απόψεων» και να ακούγονται και από πολιτικά στελέχη σαν τον Κεφαλογιάννη ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ στην εκπομπή της Τσαπανίδου στον ΣΚΑΪ, την Τρίτη 25/6, είπε σαφέστατα ότι οι αριστερές δυνάμεις που αναφέρονται στην ανατροπή του συστήματος και στη «δικτατορία του προλεταριάτου» θα έπρεπε, βάσει συντάγματος πάντα, να είναι παράνομες. Εξαίρεσε ο ίδιος σε αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ισως γι’ αυτό ο εκπρόσωπός του να μην αντέδρασε! Φυσικά δεν ξεχνάμε και τις προεκλογικές κραυγές του Σαμαρά (ο οποίος εγκαλείται για αθέτηση υποσχέσεων) περί τερματισμού της ασυλίας στην Αριστερά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι λαϊκοί αγώνες και η Αριστερά ταυτίζονται με την ακροδεξιά και τους φασίστες. Να θυμίσουμε, για παράδειγμα, τις θεωρίες περί «αριστερού χουντισμού» της μεταπολίτευσης ή τη διαχρονική ταύτιση των ΕΑΜ–ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας; Ούτε είναι αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο, γνωστές οι αποφάσεις διεθνών οργανισμών που ταυτίζουν τα ναζιστικά εγκλήματα με τους αγώνες και τη δράση του κομμουνιστικού κινήματος, οι οποίες αποφάσεις συνήθως οδηγούν σε απαγορεύσεις κομμουνιστικών κομμάτων και συμβόλων ακόμη και σε χώρες της «δημοκρατικής και πολιτισμένης» Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στις μέρες μας η προσπάθεια αυτή έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αναφέρονται, καταδικάζοντάς την δήθεν, στη δράση της Χρυσής Αυγής, έτσι χαρακτηρίζουν τις εγκληματικές και δολοφονικές της επιθέσεις, αρνούμενοι όμως στη Βουλή να τη χαρακτηρίσουν ρατσιστική, για να την ταυτίσουν με τους λαϊκούς αγώνες (απεργίες, Χαλκιδική κ.λπ.) και με την υποστήριξη που δίνει σε αυτούς η Αριστερά. Ταυτίζουν με τη δράση της Χρυσής Αυγής τη δράση οποιουδήποτε αμφισβητεί αυτό το σύστημα ή και αντιτίθεται έστω σε κάποιες επιλογές του.
Για να φτάσει ο Κασιμάτης στην «Καθημερινή» να καλεί το Σαμαρά, το Βενιζέλο και τον Κουβέλη να επιβάλουν τη νομιμότητα απέναντι στους «κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες»!
Το πρόβλημα του Κασιμάτη και όλων αυτών που εκπροσωπεί δεν είναι ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, πόσω μάλλον η Χρυσή Αυγή την οποία μάλλον συμπαθεί αλλά και ευχαριστεί γιατί του άνοιξε τα μάτια. Το πρόβλημά τους είναι ότι στη χώρα μας δεν μπόρεσαν έτσι εύκολα να ξεμπερδέψουν με τη συνείδηση του ελληνικού λαού, όπου η Αριστερά, οι αγώνες για κατακτήσεις, η πάλη για εθνική ανεξαρτησία, για δημοκρατία και ό,τι καλό έχει γίνει σε αυτό τον τόπο ταυτίζεται με το κομμουνιστικό κίνημα. Παρά τις πετυχημένες σε αρκετά μεγάλο βαθμό προσπάθειές τους να το ενσωματώσουν και να το διαλύσουν, δεν μπόρεσαν να το εξαφανίσουν, όπως έχει συμβεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης (π.χ. Ιταλία). Η σοσιαλδημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να λεηλάτησε την Αριστερά και να ενσωμάτωσε μεγάλα κομμάτια της, ποτέ όμως δεν μπόρεσε να ταυτιστεί το ίδιο στις συνειδήσεις ως καθαρά αριστερό κόμμα. Ούτε ο απόλυτα διαλυτικός ευρωκομμουνισμός μπόρεσε ποτέ να επικρατήσει στη χώρα μας. Το ΚΚΕ με τα χαρακτηριστικά που έχει τις τελευταίες δεκαετίες ήταν και είναι απαραίτητο για να συγκρατεί χιλιάδες αγωνιστές στα μονοπάτια της αστικής νομιμότητας, δεν ήταν εύκολη όμως η διάλυσή του (με τη γνωστή δυτικοευρωπαϊκή μέθοδο) μιας και η πίεση από τα αριστερά, ακόμη και στο εσωτερικό του, ήταν πάντα έντονη από την εποχή της ρεβιζιονιστικής στροφής του. Από την άλλη, όμως, η ύπαρξή του παράλληλα με την ύπαρξη και άλλων κομμουνιστικών οργανώσεων λειτουργεί αρνητικά ως προς τις επιδιώξεις του συστήματος μιας και διατηρεί ζωντανές, έστω και στρεβλά, τις κομμουνιστικές ιδέες και οδηγεί κόσμο στο να ψάχνεται στην κατεύθυνση της αναζήτησης δρόμων αντίστασης και ανατροπής του συστήματος.
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη έτοιμος να παίξει το ρόλο που ίσως πολλοί θα ήθελαν σε αυτό το πεδίο, για ανάλογους αλλά και για άλλους λόγους. Δεν είναι εύκολο άνθρωποι που μέχρι πριν από λίγους μήνες τα έδιναν όλα στο κίνημα ξαφνικά να βρεθούν να υποστηρίζουν λογικές ούτε καν ρεφορμιστικού τύπου μετάβασης προς το… σοσιαλισμό αλλά μιας άλλης διαχείρισης του συστήματος στο πλαίσιο της τρόικας!
Σε μια εποχή που η επίθεση του συστήματος απέναντι στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα είναι σε πλήρη εξέλιξη, οτιδήποτε θυμίζει δημοκρατία, αγώνες, Αριστερά, επανάσταση, σοσιαλισμό, κομμουνισμό είναι αγκάθι στο σώμα της αστικής κοινωνίας. Δεν αρκεί μόνο η ενσωμάτωση, πρέπει αν είναι δυνατόν να εξαφανιστούν. Πρέπει ο λαός, η εργατική τάξη να ξεχάσουν ότι μπορούν να αντισταθούν, να κατακτήσουν και να ανατρέψουν. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να τα ανακαλύψουν όλα αυτά όσοι δεν έζησαν μεγάλους αγώνες, οι νεολαίοι αυτής της χώρας. Επειδή όμως αυτό δεν είναι εύκολο, χρησιμοποιούν τη Χρυσή Αυγή για να στρέψουν την οργή σε μονοπάτια όχι απλώς ανώδυνα, αλλά πλήρως ενσωματώσιμα στο σύστημα, για να τρομοκρατούν το λαό και για να αποτρέψουν όχι μόνο νεολαίους αλλά και στρώματα που στο πλαίσιο της εξαθλίωσής τους μπορεί να στραφούν προς τα αριστερά, προς τους συλλογικούς αγώνες, τις απεργίες και τα συλλαλητήρια. Ταυτίζουν την αποκρουστική και δολοφονική βία της Χρυσής Αυγής με τις λαϊκές αντιστάσεις και τους αγώνες για να αποτρέψουν τους λεγόμενους «νοικοκυραίους» από οποιαδήποτε σκέψη να κατέβουν στους δρόμους.
Δε λέμε ότι το σύστημα ετοιμάζεται, άμεσα τουλάχιστον, να προχωρήσει σε απαγορεύσεις πολιτικών κομμάτων, οργανώσεων ή συλλογικοτήτων. Ούτε ότι έχει επιλέξει την εγκαθίδρυση φασιστικής κυβέρνησης. Προβάλλοντας όμως τη Χρυσή Αυγή και χρησιμοποιώντας τη θεωρία των άκρων δεν συκοφαντούν απλώς την επίσημη ή μη Αριστερά αλλά επιδιώκουν να εμποδίσουν την επαφή των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας με τις πραγματικές ιδέες της Αριστεράς, να συκοφαντήσουν όχι το παρελθόν ή το παρόν των αγώνων αλλά να αποτρέψουν το μέλλον των μαζικών αντιστάσεων και συγκρούσεων που γεννά η πολιτική τους. Ετοιμάζουν παράλληλα το έδαφος για να περάσουν αντιδημοκρατικές εκτροπές, για να δικαιολογήσουν τη φασιστικοποίηση της κοινωνίας, με την απαγόρευση των διαδηλώσεων και των απεργιών, να νομιμοποιήσουν την αυξανόμενη χρήση της κρατικής βίας με τα ΜΑΤ, τις αύρες, τις πλαστικές σφαίρες, τα ειδικά σώματα ασφαλείας και τις τρομοκρατικές περιπολίες των ομάδων ΔΙΑΣ στις γειτονιές. Μπορεί να ετοιμάζουν κιόλας το έδαφος για περιορισμό της δράσης οργανώσεων καλώντας τες να αποκηρύξουν τη βία γενικώς, την επιδίωξη ανατροπής του συστήματος και τη… δικτατορία του προλεταριάτου. Τα πάντα είναι στο τραπέζι της ταξικής πάλης. Οι επιδιώξεις του συστήματος θα δυσκολεύουν τόσο όσο το επιτρέπει η ανάπτυξη της λαϊκής πάλης, όσο αυτή η πάλη θα συνδέεται με επιτυχίες απόκρουσης των πολιτικών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, με την κατεύθυνση της ανατροπής αυτού του συστήματος.