Οι Γερμανοί ξανάρχονται ως φίλοι, ενώ ο θεός αγαπάει το χαβιάρι

Οφείλουμε όλοι να βουρκώσουμε από συγκίνηση μπροστά σε τέτοια έκφραση ειλικρινούς αγάπης, φιλίας και... μεταμέλειας. Η καγκελάριος Μέρκελ δεν είναι τελικά εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού και γερμανικού... «ανθελληνισμού», όπως την παρουσίαζε η «περήφανη ελληνική δημοσιογραφία». Ούτε συζήτηση βέβαια αν είναι εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, στυλοβάτης της πολιτικής διαρκούς λιτότητας και φανατικός «σκαπανέας» του ευρωπαϊκού και ιδιαίτερα του γερμανικού κεφαλαίου. Τελικά, η Μέρκελ είναι φίλη της Ελλάδας και του ελληνικού λαού για τον οποίο, όπως δηλώνει, «ματώνει» («αιμορραγεί» νυχθημερόν για το συμφέρον της Ελλάδας). Τα κίνητρα για αυτά τα αισθήματα «αδερφικής αγάπης και έρωτα» παραμένουν μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστα, παρά τις πολλές «αναλύσεις» και τα ρεπορτάζ. Οι ασπασμοί σε ζωντανή μετάδοση αρκούν, οι «ρομαντικές» βολτίτσες του ζεύγους Μέρκελ-Σαμαρά αποστομώνουν τις κακές γλώσσες, η υπερπαραγωγή «φιλίας και αλληλεγγύης» μιλάει από μόνη της: η Μέρκελ, το γερμανικό κράτος και... οι Γερμανοί γενικότερα «είναι φίλοι μας». Έτσι θέλουν να πιστεύουμε τα τηλεοπτικά ρομάντζα. Το μέγεθος της κοροϊδίας, πέρα από οργή, προκαλεί και γέλια.
Πάντως, στο πλαίσιο της «ερωτικής εξομολόγησης» που έκανε η κ. Μέρκελ μας θύμισε την καταγωγή της. Προέρχεται από την Ανατολική Γερμανία και ξέρει τις δυσκολίες των «διαρθρωτικών αλλαγών». Προφανώς αναφέρεται στην τεράστια εμπειρία που απέκτησε συνεργώντας στο γιγαντιαίο πλιάτσικο κατά την ένωση της Γερμανίας. Στην αποκρατικοποίηση του... κράτους της ΛΔΓ και την παράδοση της ανατολικογερμανικής δημόσιας περιουσίας στους γερμανούς κεφαλαιοκράτες. Συγκριτικά με αυτό ίσως θεωρεί την Ελλάδα «εύκολη μπουκιά» (θα δούμε). Ορίστε ένα κίνητρο για αυτήν την «επίθεση φιλίας».
Προφανώς η επίσκεψη Μέρκελ σχετίζεται και με τη στήριξη της παραπαίουσας κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και των βάρβαρων μέτρων. Μια κυβέρνηση που, αν και «έτοιμη για όλα», σκοντάφτει διαρκώς στα αλλεπάλληλα «βραχυκυκλώματα» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στις ασυμφωνίες εντός τρόικας. Το αποτέλεσμα είναι το «μπαλάκι της συμφωνίας» να εκσφενδονίζεται πότε από το ΔΝΤ-ΗΠΑ, να χτυπά στην ΕΚΤ-Γερμανίας, να «πιάνεται» από την ΕΕ-Γαλλίας και να βρίσκει στόχο την Ελλάδα. Ενώ η δεμένη με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ελληνική πλουτοκρατία ισορροπεί ελπίζοντας να αποφύγει μια ακόμη υποβάθμιση.
Σε κάθε περίπτωση η Μέρκελ και συνολικά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ιεραρχούν τις «προτιμήσεις» τους: πρωτίστως επιδιώκουν να εξασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα εντός της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ αλλά και παγκόσμια. Εκτός τόπου και χρόνου κάθε εκτίμηση (νεοτροτσκιστική; υπέρ της παγκοσμιοποίησης; άρνηση του ιμπεριαλισμού;) ότι η Μέρκελ ήρθε ως «σύμμαχος της ελληνικής πλουτοκρατίας» (για να ενισχύσει, δηλαδή, την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητά της), όπως ισχυρίστηκε σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ (παραχωρώντας, δυστυχώς, το θέμα της ανεξαρτησίας της χώρας στη ρητορεία της Χ.Α). Γιατί σε κάθε συμμαχία κρατών υπάρχουν, λιγότερο ή περισσότερο, κερδισμένοι και ριγμένοι, εκτός κι αν πρόκειται όχι για συμμαχία αλλά για... συγχώνευση κρατών. Η πρόσδεση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας στα ευρωπαϊκά και γερμανικά συμφέροντα, πρόσδεση υποχρεωτική για την αναπαραγωγή του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, δεν είναι θέμα «ραγιάδικης κουλτούρας» άλλα σχέση... εποικοδομητικής εξάρτησης (άσχετα αν γκρεμίζεται η κοινωνία), που διαμορφώνει και την ανάλογη «κουλτούρα».
Από την άλλη, η «εκλογική και κυβερνώσα» Αριστερά, με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει κάθε συμφέρον να δίνει όλο το φταίξιμο στην «κακιά» Μέρκελ, στην υποτακτικότητα των «μερκελιστών», στη «μοχθηρότητα» της Λαγκάρντ, στο νεοφιλελευθερισμό που κυριαρχεί στην ΕΕ, στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, στα σκάνδαλα της πολιτικής ελίτ, στην «άπιαστη» φοροδιαφυγή, στα δισεκατομμύρια ευρώ που «φυγαδεύονται» στο εξωτερικό, στο «ανίκανο» κράτος, στην ατιμωρησία κ.λπ. κ.λπ. που έφεραν τα μνημόνια και την τρόικα. Ενώ δεν σταματά να κινείται με κατεύθυνση το σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (...για να εισπράξει την «πληρωμένη» απάντηση: μαζί τα φάγαμε!). Εχει συμφέρον να αναδεικνύει κυρίως την... ηθική διάσταση του ζητήματος. Είναι ο εύκολος δρόμος προς την κυβερνητική εξουσία. Έτσι νομίζουν.
Υπάρχουν μάλιστα και «αριστεροί ψάλτες» που, αναπαράγοντας τη μιντιακή «κατήχηση», φτάνουν στο σημείο πολιτικής ανωριμότητας να θεωρούν ότι η αποκάλυψη της διαφθοράς και της ενοχής του πολιτικού συστήματος είναι στοιχεία πιο αποφασιστικά για την ανατροπή του από την ίδια την καταστροφική πολιτική που επιφέρει το πολιτικό σύστημα. Οπότε για να πετύχει η ανατροπή στοχοποιείται η διαφθορά. Φοβερή στρατηγική! Μόνο που «έξω οι κλέφτες!» δεν είναι που φωνάζει πάντα και ο επόμενος κλέφτης;
Βέβαια, όλα τα παραπάνω περί διαφθοράς κ.λπ. υπάρχουν. Υπάρχουν σαν αποτέλεσμα και υποστηριχτικά σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που λειτουργεί και αναπαράγεται με την ασυγκράτητη εκμετάλλευση και κυριαρχία, που θησαυρίζει από τη φτώχεια, την κλοπή, την πείνα και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης και του λαού.
Τα ερωτήματα βέβαια είναι άλλα και πρέπει να απαντηθούν με κάθε ειλικρίνεια και εντιμότητα. Υπάρχουν στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής επίθεσης τα περιθώρια για μια σχετικά άμεση και ομαλή πολιτική μετάβαση από το σάπιο σύστημα που οδηγεί στην κοινωνική καταστροφή σε μια άλλη κατάσταση προς όφελος και με πρωταγωνιστή το λαό; Υπάρχει το πολιτικό υποκείμενο για κάτι τέτοιο; Κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχει. Είναι το κόμμα, η οργάνωση ή ο συνασπισμός στον οποίο είναι μέλη ή οπαδοί (τόσο απλά). Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι υπάρχει το κοινωνικό υποκείμενο, υπάρχει μια δύσκολη πορεία αναμετρήσεων και συγκρούσεων όπου αλλάζουν και ωριμάζουν οι συνειδήσεις, οι συνθήκες, όπου συγκροτείται ο λαός. Στην αντίθετη περίπτωση, θα «ευημερούμε» με τα... ληγμένα τρόφιμα για τους φτωχούς, που διατίθενται πλέον με ρύθμιση του υπουργείου Ανάπτυξης στα ράφια των σουπερμάρκετ. Σάπια τρόφιμα για τους φτωχούς, χαβιάρι για τους πλούσιους (βλέπετε, ο θεός αγαπάει το χαβιάρι).