Πάλης ξεκίνημα ή νέες αυταπάτες

Το τι ακριβώς περίμενε (αλλά και περιμένει) κανείς από την πρώτη μετεκλογική πανελλαδική απεργία στις 26/9 όσον αφορά τη συμμετοχή, την αποτελεσματικότητα και τη συνέχεια των αγώνων δεν έχει τελικά και τόση σημασία. Το βέβαιο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι τερματίζεται μια ιδιότυπη «εκεχειρία» που επέβαλε, με το «υπνωτικό» των εκλογών, το πολιτικό σύστημα. Ενα «υπνωτικό» που κατάπιε αμάσητο, χορήγησε σε άλλους και αύξησε τις δόσεις η εκλογική Αριστερά, παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των δυο τελευταίων ετών που «αναστάλθηκαν» στις 12 Φλεβάρη κάτω από τη βαριά μυρωδιά των εκλογικών αυταπατών. Η μαζική συμμετοχή του κόσμου στην απεργία και στη διαδήλωση επιβεβαιώνει την αγωνιστική ετοιμότητα, τη διάθεση του λαού να αντισταθεί στο κοινωνικό ολοκαύτωμα εφόσον του δοθεί η ευκαιρία.
Από εκεί και πέρα βέβαια ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός. Βρισκόμαστε, όμως, στην απαρχή μιας νέας κοινωνικής έκρηξης που κάποτε θα ξεσπάσει, όχι εκ πεποιθήσεως και από πρόθεση αλλά από ανάγκη. Γιατί μια κοινωνία αντιμέτωπη με την επέλαση της βαρβαρότητας, μιας βαρβαρότητας που θέτει θέμα επιβίωσης για όλο και μεγαλύτερο κοινωνικό κομμάτι, δεν γίνεται να συγκρατηθεί. Η κοινωνία θα αντιδράσει, ίσως με απρόβλεπτο και αντιφατικό τρόπο, αλλά η κοινωνική αντίδραση θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Με δύναμη φυσικού φαινομένου μια νέα κοινωνική έκρηξη θα επανακαθορίσει την κατάσταση, όπως ακριβώς συνέβη τα 2-3 τελευταία χρόνια όπου τα λαϊκά ξεσπάσματα γκρέμισαν την κυβέρνηση του Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, ανάγκασαν το πολιτικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστές να αναδείξουν τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και να προκηρύξουν εκλογές για να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και, τέλος, με βάση τη χαμηλή πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική συγκρότησης της λαϊκής οργής, οδήγησαν στη σημερινή τρικομματική κυβερνητική καρικατούρα.
Διανύοντας αυτόν το δρόμο του αγώνα, της απεργίας και της συμμετοχής στα κοινωνικά ξεσπάσματα, προκύπτουν οι λύσεις υπέρ του λαού. Ενώ κάθε άλλη διαδρομή βγάζει στην επιφάνεια λύσεις υπέρ του αντιπάλου. Ωστόσο, για να απεργήσεις, να μην πας στη δουλειά, να κατέβεις στη διαδήλωση χρειάζεται, εκτός των άλλων, πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση και κάλυψη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κυρίως στους χώρους εργασίας με συνδικαλιστική παρουσία παρατηρείται συμμετοχή στις απεργίες. Ας μην αναρωτιόμαστε επομένως γιατί με τέτοια μέτρα δεν ξεχύνονται «εκατομμύρια» στους δρόμους.
Εκτός κλίματος, όμως, η Αριστερά και κάθε Αριστερά που διεκδικεί κοινωνικό ρόλο, κυβέρνηση και εξουσία όχι με βάση τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις αλλά με βάση ένα εθνικό ή ταξικό σχέδιο (επί χάρτου) για την «Αναπτυξιακή και Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας» (παρεμπιπτόντως, στο θέμα αυτό η Χρυσή Αυγή αποδεικνύεται πιο διορατική, επενδύει στην αναπόφευκτη «κοινωνική αναμπουμπούλα» και όχι σε σχέδια και μεταβατικά προγράμματα επί χάρτου).
Διαβάζοντας τους οκτώ άμεσους στόχους της ανασυγκρότησης, τις επτά βασικές αρχές, τους πέντε πόλους παραγωγής και ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως αυτά παρουσιάστηκαν από τον Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ, δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς την κραυγαλέα απουσία της όποιας αναφορά σε στόχους, αρχές και κατευθύνσεις με αντικείμενο τα επερχόμενα κοινωνικά ξεσπάσματα, στην ανάγκη παρέμβασης σε αυτά τα ξεσπάσματα, τις αναμετρήσεις με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. Αντ’ αυτού, πληθώρα στόχων και αρχών με αντικείμενο την «πράσινη» καπιταλιστική ανάπτυξη «με ανθρώπινο πρόσωπο». Από κοντά και οι μόνιμες, «παλιές και δοκιμασμένες» ασυναρτησίες: ακύρωση των μνημονίων αλλά και... επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων (αλήθεια, γιατί όχι επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, υπάρχει πρόβλημα με την... ανάποδη ασυναρτησία;).
Ολα αυτά βέβαια πριν, παράλληλα ή και μετά το γκρέμισμα (ή μήπως την ακύρωση και επαναδιαπραγμάτευση;) του «ειδικού καθεστώτος της τρόικας και των μνημονίων» (ειδικό καθεστώς, λοιπόν, ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα! Γιατί αυτό είναι η τρόικα και τα μνημόνια) , αλλά και του σάπιου πολιτικού (προσοχή, όχι οικονομικού) συστήματος (γιατί θέλουμε έντιμους πολιτικούς, κατά άλλους, έντιμους... συνταγματάρχες). Μετά από αυτά, η «πορεία σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας» είναι το κερασάκι στη «δεξιά» τούρτα που για χρόνια σέρβιρε το ΠΑΣΟΚ.
Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Ζούμε την κατάρρευση ενός νοθευμένου από τις εργατικές κατακτήσεις και τις επαναστάσεις του 20ού αιώνα καπιταλισμού. Ζούμε την ανέγερση ενός «καθαρού» καπιταλισμού, ενός «ανόθευτου» ιμπεριαλισμού που δεν αναγνωρίζει κανένα ανθρώπινο δικαίωμα πέρα από το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και της ελευθερίας στην εκμετάλλευση. Με αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας καλούμαστε να αναμετρηθούμε. Οχι με χαρτοπόλεμο, αλλά με ανυποχώρητους αγώνες.