Βέβαια, η πολιτική των απαγορεύσεων διαδηλώσεων και πορειών βρισκόταν πάντα μέσα στη λογική του συστήματος της εξάρτησης και της αστικής δημοκρατίας. Όποτε τα επιτελεία τους έκριναν ότι αυτές –και γενικότερα η λαϊκή κινητοποίηση και ενεργοποίηση- μπορεί να δημιουργήσουν πρόβλημα, προχωρούσαν σε απαγορεύσεις, με όποια προσχήματα. Ας μην πάμε μακριά, στο Πολυτεχνείο του 1980 με τους δύο νεκρούς, ή στο Πολυτεχνείο του 1974 και του 1977. Ας θυμηθούμε την απαγόρευση το Νοέμβρη του 1999, απ’ την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Σημίτη, των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων επί 26 ώρες και σε μια επίσης μεγάλη έκταση, κατά την επίσκεψη ενός άλλου φίλου της ντόπιας αστικής τάξης και εχθρού των λαών. Του τότε εκπροσώπου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Μπιλ Κλίντον. Και την άγρια, πολύωρη καταστολή της μεγάλης διαδήλωσης, που ακολούθησε στο κέντρο της Αθήνας, με ΜΑΤ και χημικά.
Η σημερινή φάση της επίθεσης, ωστόσο, έχει κατά πολύ διαφοροποιηθεί από το 1999. Πέρα απ’ το όργιο τρομοκράτησης και βίας απέναντι στο λαό, του τελευταίου δίχρονου, και η πιο πρόσφατη περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ένταση και έξαρση των επιθέσεων των δυνάμεων καταστολής, της ποινικοποίησης και της στοχοποίησης αγώνων, εργαζομένων, πολιτικών χώρων, επιστράτευσης της λεγόμενης θεωρίας «των άκρων», που προμηνύουν το τι επιφυλάσσει το σύστημα αυτό στο λαό συνολικά, στο μέλλον. Όταν με αγριότητα και χωρίς προσχήματα τα ΜΑΤ επιτίθενται σε απλήρωτους εργαζόμενους (όπως τους εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο στις 4/10, με 127 να προσάγονται στη Γ.Α.Δ.Α.), σε εργαζόμενους στα νοσοκομεία (όπως στο «Δρομοκαΐτειο» στις 8/10, όταν έκαναν συμβολική κατάληψη, ή στους γιατρούς του «Αγίου Σάββα», κατά τη διαδρομή της Μέρκελ και της κουστωδίας της), σε Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες έξω από το υπουργείο Οικονομικών (27/9), στο μηχανογραφικό κέντρο της ΔΕΗ (8/10), στους αγρότες στο αεροδρόμιο του Ηράκλειου Κρήτης (4/10). Επιθέσεις που συνοδεύτηκαν από προσαγωγές και συλλήψεις. Μέσα σ’ όλο αυτό το πλαίσιο τρομοκράτησης, που συμπληρώνεται συχνά πυκνά κι από άλλου τύπου «παρακάμψεις» της λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, για παράδειγμα), αλλά κι από την αναζήτηση νέου νομοθετικού πλαισίου όσον αφορά τις διαδηλώσεις για τον περιορισμό, έως και την απαγόρευσή τους, τέτοιες αποφάσεις σαν κι αυτή της 8ης Οκτωβρίου κάνουν βήματα μπροστά στην κατεύθυνση της «εκτροπής», χωρίς… επίσημη εκτροπή, απ’ την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κι ανοίγουν δρόμους, αύριο, για παρόμοιες –ή και πολύ πιο αναβαθμισμένες- τρομοκρατικές αποφάσεις. Η απάντηση απέναντι στις επιλογές αυτές του συστήματος προϋποθέτει αυτό ακριβώς που το σύστημα τρέμει: το λαό στους δρόμους!
