Ανατροπή του μνημονίου, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, παραγωγική ανασυγκρότηση, με ευρώ και στο πλαίσιο της ΕΕ είναι οι «εφαρμόσιμες ρεαλιστικές προτάσεις» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην επίθεση στα δικαιώματα και τη ζωή του εργαζόμενου λαού.
Είναι γεγονός ότι όσο πιο βάρβαρα είναι τα μέτρα της επίθεσης του συστήματος, όσο κλιμακώνονται οι ωμοί εκβιασμοί και οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών τόσο πιο αντιδραστικοί θα γίνονται οι όροι στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας και θα «παρασύρουν» σε δεξιές κατευθύνσεις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και είναι διατεθειμένες να αναλάβουν «υπεύθυνους ρόλους». Η «εξέλιξη» της ΔΗΜΑΡ μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από «ανανεωτική τάση» του ΣΥΝ σε ένα πολιτικό ανάχωμα και σήμερα σε ένα καθεστωτικό δεκανίκι του συστήματος δείχνει ότι στη δεξιά μετατόπιση δεν υπάρχουν όρια και τέλος. Και μη μας πουν «τι σχέση έχει η ΔΗΜΑΡ με την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ;» αυτοί που τον καλούσαν να συμπράξουν για κυβέρνηση μόλις πριν από λίγους μήνες…
Η προσαρμοστικότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον υπεύθυνο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των «ρεαλιστικών προτάσεων» δεν είναι μία «φαεινή» αλλά μία ανάγκη που προκύπτει μέσα αλλά και για το ίδιο το σύστημα από τις εξελίξεις, τα αδιέξοδα και τη γρήγορη φθορά του αστικού πολιτικού προσωπικού και της τρικομματικής συγκυβέρνησης. Βέβαια αυτή η «διαδικασία» δεν μπορεί να αντιγράψει την… ιστορία του ΠΑΣΟΚ μιας και τόσο η περίοδος όσο και οι «πρωταγωνιστές» είναι διαφορετικοί.
Εάν και όποτε «προκύψει» θα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τους δικούς της όρους, που θα καθορίζονται από την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης, την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την εξάρτηση της χώρας αλλά και την ανελέητη επίθεση στο λαό. Δύσκολο το «σταυρόλεξο» που καλείται να λύσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός όμως είναι ότι προσπαθεί! Εξάλλου, η ντόπια αστική ολιγαρχία και οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν κανένα λόγο, σήμερα, να άρουν την εμπιστοσύνη τους από τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τον υπόλοιπο αντιδραστικό συρφετό (Ανεξάρτητοι Ελληνες, Χ.Α.) που συνωθούνται στην ουρά των «προθύμων» της αντιλαϊκής–αντεργατικής επέλασης.
Για αυτό το λόγο και ο Αλ. Τσίπρας στην ΚΠΕ του ΣΥΝ προσπαθεί να «σκιαγραφήσει» μια πολιτική όπου «ο κάθε κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του, οι επιχειρηματίες στις επιχειρήσεις τους, χωρίς κρατικές προμήθειες, οι τραπεζίτες στις τράπεζές τους με δικά τους χρήματα και οι καναλάρχες στα κανάλια τους, αφού πληρώσουν πρώτα τις συχνότητες». Πολύ τακτοποιημένα προσδοκά ότι θα είναι τα πράγματα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν θα είναι η «Αριστερά στην κυβέρνηση με το λαό στο προσκήνιο» και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είναι τόσο αφελής. Αυτή η «τακτοποίηση» απηχεί και συστημικές προθέσεις απέναντι στο «μπάχαλο» μιας εξαρτημένης χώρας όπου ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί με «υγιείς» όρους και νοθεύεται από τους «κατεργαρέους».
Βέβαια όλα αυτά τα σχέδια μπορεί να μείνουν στα χαρτιά και στα λόγια λόγω του «κινδύνου κατάρρευσης της ευρωζώνης», αλλά και γι’ αυτό το ζήτημα υπάρχει κατεύθυνση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, «της επαναθεμελίωσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε μία προοπτική αλληλεγγύης, δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής». Είναι, πραγματικά, πρόκληση σήμερα η αναφορά στην «ευρωπαϊκή ενοποίηση» που την πληρώνουν οι λαοί της Ευρώπης, μαζί και ο λαός μας, με εξαθλίωση, φτώχεια και ανεργία, με καταβαράθρωση της ζωής και των δικαιωμάτων τους. Και οι προκλήσεις από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν σταματούν εκεί. Προσπαθώντας να κάνει και «ελιγμούς» ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ-ΕΕ, γίνεται και… συνήγορος του Τόμσεν και του «διεθνούς οργανισμού» (ΔΝΤ) που εκπροσωπεί στο ζήτημα της «βιωσιμότητας του χρέους». Μας λέει λοιπόν ο Αλ. Τσίπρας ότι η κυβέρνηση τα βάζει με τον Τόμσεν (εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην Τρόικα) γιατί αναδεικνύει τη μη βιωσιμότητα του χρέους και απαιτεί νέο «κούρεμα», ενώ η τρικομματική κυβέρνηση, δέσμια των επιταγών του Βερολίνου, το… κρύβει. Και αναρωτιέται ο Αλ. Τσίπρας «Και αν αυτό μπορεί να κρυφτεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί αυτό που προέχει είναι η στρατηγική της Γερμανίας για τη νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και όχι η βιωσιμότητα του χρέους στους διεθνείς οργανισμούς, πόσο εύκολο είναι άραγε να κρυφτεί;»
Είναι τόση η αγωνία αυτής της ηγεσίας να αποτελέσει «επίσημο συνομιλητή» ως αξιωματική αντιπολίτευση με τους επισήμους της Τρόικας και της ΕΕ που έφτασε στο σημείο να συναντηθεί το οικονομικό επιτελείο (Δραγασάκης, Σταθάκης, Τσακαλώτος, Μηλιός) με τον… Ράιχενμπαχ, τον επικεφαλής της ομάδας δράσης για την επιβολή των μνημονίων, για να του δηλώσουν την κατηγορηματική τους άρνηση στις πολιτικές που ακολουθούνται και να του ζητήσουν να περιλάβει στην έκθεσή του, σε ειδικό κεφάλαιο, τις κοινωνικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη χώρα!!! Δεν είναι μόνο οι αυταπάτες, αλλά κυρίως το «επίσημο» κουστούμι που φόρεσαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ που τους οδηγεί σε τέτοιου είδους γελοιότητες, με τραγικά όμως αποτελέσματα, από την άλλη μεριά, αφού νομιμοποιούν την παρουσία της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας πάνω στη χώρα και στο λαό.
Απέναντι σε αυτή την κατεύθυνση που έχει αποφασίσει να τραβήξει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι στο εσωτερικό του αντιδρούν με δημόσιες τοποθετήσεις και καλούν τον κόσμο του να «βάλει φρένο στο δεξιό κατήφορο». Νομίζουμε ότι όλοι αυτοί οι αγωνιστές στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, που τόσο αργά διαπίστωσαν πού πάει η υπόθεση, δεν έχουν πολλά περιθώρια για να «διορθώσουν την πορεία» από τα μέσα. Η προοπτική της συγκρότησης της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς» σε ένα ενιαίο κόμμα αντιστοιχεί πλήρως με τη δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχιστεί με γρήγορους ρυθμούς το επόμενο διάστημα. Μάλιστα ο Αλ. Τσίπρας στην ΚΠΕ του ΣΥΝ έθεσε και τα νέα διλήμματα προς το λαό (είπατε κάτι για δικομματικό παιγνίδι;) με το ότι «σήμερα δύο πραγματικά πολιτικά σχέδια υπάρχουν, αυτό της τρικομματικής κυβέρνησης και αυτό του ΣΥΡΙΖΑ». Και έβαλε και αυτός το λαό προ των ευθυνών του, καταγγέλλοντας τη λογική της… ανάθεσης και υπερασπιζόμενος την… αυτοοργάνωση του λαού.
Είναι φανερή η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να «ζέψει» το λαϊκό κίνημα στις κυβερνητικές του επιδιώξεις και να καπελώσει κάθε προσπάθεια αντίστασης, οργάνωσης και αλληλεγγύης σαν δικό της «έργο». Εξάλλου η «τεχνογνωσία» για κάτι τέτοιο είναι «πλούσια».
Παρ’ όλα αυτά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη «σύγκρουση με την πραγματικότητα».
Γιατί όλο και περισσότερο μέσα στο πλαίσιο του λαού και του κινήματος η γραμμή του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» και της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» θα έρχεται σε σύγκρουση με την ανάγκη να συγκροτηθεί μια γραμμή πάλης ενάντια στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό για να σπάσουν τα δεσμά ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Και όσο και αν θα γίνει συντονισμένη προσπάθεια να στραφεί ο κόσμος του κινήματος στη λεγόμενη «κοινωνική αλληλεγγύη» για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» τόσο θα συγκρούεται με την ανάγκη της πολιτικής συγκρότησης του κινήματος για την απόκρουση της επίθεσης, για την ανατροπή της βαρβαρότητας.
