Καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και μειώνουν ξανά τον κατώτερο μισθό Να αντισταθούμε!

Κατώτερος μισθός και συλλογικές συμβάσεις ξανά στο στόχαστρο κυβέρνησης και τρόικας. Αυτό ακριβώς που επιθυμεί το μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο. Επιχειρεί η κυβέρνηση την κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας και τη ρύθμιση μονομερώς από το κράτος του κατώτερου μισθού. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, η κυβέρνηση θα καταθέσει νομοθετική ρύθμιση για το «νέο μηχανισμό κατώτατου μισθού» το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη, που θα γίνει νόμος του κράτους το Γενάρη του 2013 και θα αρχίσει η εφαρμογή του τον Απρίλη του ίδιου έτους. Ο νέος «μηχανισμός», όπως τον ονομάζει η κυβέρνηση, θα καθορίζει μόνο τον ελάχιστο μισθό και όχι το σύνολο των δικαιωμάτων που περιλαμβάνονται στην εκάστοτε ΕΓΣΣΕ. Μέσα στα δικαιώματα των εργαζομένων στη συλλογική σύμβαση είναι οι τριετίες, οι άδειες, τα επιδόματα, οι προσαυξήσεις κ.ά.
Ο υπουργός Εργασίας ανάμεσα σε άλλα δήλωσε ότι «η χώρα έχει αναλάβει την υποχρέωση ήδη από το Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους (ν. 4046/2012) να διαμορφώσει ένα νέο μηχανισμό καθορισμού κατώτατου μισθού σε εθνικό επίπεδο. Ο νέος μηχανισμός, συμβαδίζοντας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, θα παρέχει στο κράτος αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των κατώτατων αμοιβών στην οικονομία, ύστερα από διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους».
Να λοιπόν ποιο είναι το ευρωπαϊκό κεκτημένο: Να αντικαθιστά την εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας με έναν κρατικό μηχανισμό όπου η κυβέρνηση θα καθορίζει τον κατώτατο μισθό και θα καταργεί τα δικαιώματα των εργαζομένων που καθορίζονταν στο πλαίσιο του χαρακτήρα που είχε η ΕΓΣΣΕ.
Με βάση τα παραπάνω η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μειώσει τον κατώτατο μισθό ακόμα πιο κάτω από τα 586 ευρώ στα οποία έφτασε –μείον 22%- το Φλεβάρη με το Μνημόνιο 2 - για τους νέους κάτω των 25 χρόνων η μείωση ήταν 32%. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δεν είναι διατεθειμένο στο ελάχιστο να περιορίσει την επιδρομή στις εργαζόμενες μάζες και τη νεολαία. Δεν αρκείται στη μεγάλη κερδοφορία που του έχουν επιφέρει οι μακρόχρονες πολιτικές λιτότητας και οι ακόμη πιο εξοντωτικές του πρόσφατου διαστήματος. Αντίθετα, θέλει ολοφάνερα να επιβάλει με τον πιο βίαιο τρόπο την παραπέρα αναδιανομή του πλούτου προς όφελός του και την ολοκληρωτική κατάργηση των δικαιωμάτων του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας. Η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ που επιχειρεί αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση θα δώσει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να επιβάλει μισθούς και μεροκάματα πείνας και απόλυτης εξαθλίωσης. Να σημειώσουμε ξανά και ξανά πως η μείωση του κατώτερου μισθού τον περασμένο Φλεβάρη επέφερε μείωση σε όλους τους μισθούς και στις περισσότερες περιπτώσεις πολύ πιο πάνω από το ποσοστό 22%, φτάνοντας μέχρι και στο 70%! Από το Φλεβάρη και μετά το σύνολο των μισθών στον ιδιωτικό τομέα έχει υποστεί δραματική μείωση, με το μέσο όρο αυτής της μείωσης να ξεπερνά το 35%. Μάλιστα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων το κεφάλαιο επιβάλλει ατομικές συμβάσεις. Και πάντα τρομοκρατώντας τους εργαζόμενους με απολύσεις αν δεν δεχτούν το μέγεθος μείωσης του μισθού τους που απαιτεί η εργοδοσία, αξιοποιώντας το φόβο και τον τρόμο που προκαλεί το τεράστιο μέγεθος της ανεργίας. Μια ανεργία που έχει ξεπεράσει -επίσημα- το 1.100.000, ενώ το 50% είναι άνεργοι κάτω των 25 ετών. Σε απόλυτους αριθμούς οι νέοι άνεργοι έχουν φτάσει τους 650.000.
Το κεφάλαιο όπως και το πολιτικό του σύστημα στη χώρα μας και παντού στον κόσμο έχουν αποθρασυνθεί και κάνουν επίδειξη δύναμης. Η επίθεση στις εργαζόμενες μάζες είναι καταιγιστική και έχει πάρει τρομοκρατικό χαρακτήρα καθώς το αύριο για κάθε άνθρωπο της δουλειάς και ακόμα χειρότερα για τους νέους γίνεται όλο και πιο εφιαλτικό. Αυτές ακριβώς τις συνθήκες ζουν οι εργαζόμενες μάζες στη χώρα μας και αυτές ακριβώς χειροτερεύουν. Η ζωή των εργατικών και λαϊκών οικογενειών κάθε μέρα που έρχεται γίνεται και πιο δυσβάσταχτη και εξοντωτική. Δεν πρόκειται συνεπώς για κάποια επιμέρους επίθεση του συστήματος, για κάποιο επιμέρους πρόβλημα. Αντίθετα, η επίθεση είναι συνολική, γενικευμένη, σφοδρή και με δραματικά αποτελέσματα στη ζωή του εργαζόμενου λαού. Αυτές οι συνθήκες και ο χαρακτήρας της επίθεσης που προωθείται απαιτούν και ανάλογου χαρακτήρα αντιστάσεις από τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Απαιτείται μια γενικευμένη αντιπαράθεση και λαϊκή σύγκρουση με τις δυνάμεις της αντιλαϊκής και αντεργατικής επίθεσης. Απαιτείται γενικός ξεσηκωμός και αυτό το νιώθουν οι εργαζόμενες μάζες και το εκφράζουν όλο και πιο συχνά σε συζητήσεις στις παρέες τους και στο περιβάλλον τους. Εναν τέτοιο ξεσηκωμό ούτε θέλει ούτε μπορεί να τον προκαλέσει η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Είναι ολοφάνερο ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τα δικά τους όργανα πάλης, ώστε να μπορούν να αποφασίζουν αγωνιστικές και απεργιακές κινητοποιήσεις όταν και όποτε το θεωρούν αναγκαίο. Ούτε μπορούν να περιμένουν πότε το κίνημα θα είναι σε ένα πιο προωθημένο επίπεδο και δυνατότητες. Σήμερα, ένας γενικευμένος ξεσηκωμός του εργαζόμενου λαού μπορεί να προκύψει μόνο από το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς. Αρκεί να τον θέλουν. Όχι να ενωθούν, αλλά να αποφασίσουν το πρόβλημα της πάλης, της αντίστασης του εργαζόμενου λαού από κοινού. Να αποφασίσουν κοινή δράση, κοινές ενέργειες, να θέσουν κεντρικό στόχο τον ξεσηκωμό των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας για την ανατροπή όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό ακριβώς που δηλώνει χωριστά η κάθε αριστερή οργάνωση στις ανακοινώσεις της και διακηρύξεις της, τουλάχιστον τους τελευταίους μήνες, δηλαδή ότι απαιτείται γενικός ξεσηκωμός του λαού και της νεολαίας, αυτό να γίνει από κοινού.
Να μπει σαν κεντρικός στόχος και να οργανωθεί και παλευτεί από όλες τις αριστερές οργανώσεις και κόμματα και από όλους τους αγωνιστές που δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του κινήματος. Αυτό το ενδεχόμενο μπορεί να προκύψει μόνο στο βαθμό που θελήσουν οι βασικές δυνάμεις της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Τότε όλα θα αλλάξουν. Ο λαός μπορεί! Η Αριστερά χρειάζεται να το αποδείξει!