Έξω οι προστάτες-Όχι στους σωτήρες Η γενική απεργία, ρήγμα στην επίθεση με παλλαϊκό ξεσηκωμό!

Χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής εισβολής είχε η επίσκεψη Μέρκελ σε μια ολοφάνερα κρίσιμη συγκυρία για το λαό και τη χώρα. Η Αθήνα, μια απαγορευμένη-νεκρωμένη ως το αεροδρόμιο (!) πόλη, με το λαό περικυκλωμένο και πολιορκημένο από χιλιάδες ΜΑΤ και κάθε είδους δυνάμεις ασφαλείας του συστήματος μέσα στους ελάχιστους δρόμους όπου «επιτρεπόταν» η παρουσία του. Τα κρατικά και άλλα ΜΜΕ συντονισμένα ολημερίς με τις έκτακτες ανάγκες της έκτακτης κατάστασης που κήρυξε το σύστημα και το καθεστώς της υποτέλειας. Η κυβέρνηση, το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό, οι επιφανείς οικονομικοί παράγοντες του τόπου διαταγμένοι και διατεταγμένοι να παρασταθούν, να προσφερθούν και να εκλιπαρήσουν-εκμαιεύσουν δήλωση της επικεφαλής του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που θα … υπαινίσσεται ότι θα  τους βρει κάποιες δουλειές και ρόλους στη χώρα και στην περιοχή, ότι θα μπορούν να συνεχίζουν να ελπίζουν στις πλάτες των Γερμανών και των άλλων ιμπεριαλιστών της Ευρώπης που ηγούνται του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού τους, της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Αυτή την εισβολή λοιπόν και το γεγονός ότι η Μέρκελ δέχτηκε να ακούσει τις εκκλήσεις τους να διατηρηθεί η ιμπεριαλιστική εξάρτηση με οποιοδήποτε τίμημα για το λαό και τη χώρα, η κυβέρνηση και τα επιτελεία διαστροφής της πραγματικότητας τη χαρακτήρισαν «σπάσιμο της απομόνωσης» της χώρας. Και την πανηγύρισαν ως «επιτυχία» γιατί πράγματι η αστική τάξη τέτοιους στόχους και τέτοιες «επιτυχίες» επιδιώκει. Αυτός είναι ο πραγματικός, βαθιά εξαρτημένος και άγρια αντιδραστικός χαραχτήρας της, που στη σημερινή περίοδο της κρίσης και της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δεν μπορεί να τον συγκαλύψει με «αφηγήσεις» για την «ισχυρή Ελλάδα» και τα άλλα παρόμοια της εποχής του Σημίτη.
Από την άλλη η Μέρκελ πήρε και πέτυχε όσα επιδίωκε με αυτή την εισβολή της.
- Να στηρίξει και να προωθήσει συμφωνίες σαν αυτές που εδώ και καιρό επιδιώκει ο υφυπουργός της Φούχτελ που αλωνίζει με την ομάδα του τους δήμους της χώρας με διακηρυγμένο στόχο την «αναδιάρθρωση του κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Συμφωνίες και «αναδιαρθρώσεις» που η μια προφανής όψη τους είναι οικονομική αλλά που η πανελλαδική δικτύωσή τους –ακόμα και σε νησιά του «ευαίσθητου» ΝΑ Αιγαίου και στην Κρήτη- συγκροτεί και πολιτική διάσταση με ακόμα και γεωπολιτικές επιδιώξεις.
- Να διευρύνει συνολικά το πεδίο δράσης του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, ιδιαίτερα ενόψει του χορού των εκποιήσεων φιλέτων και της διαμόρφωσης των διαβόητων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών.
- Να παρέμβει με τον πιο άμεσο τρόπο στην κεντρική πολιτική διελκυστίνδα που εξελίσσεται με αναβαθμισμένη ένταση το τελευταίο διάστημα, με τις ΗΠΑ στην άλλη άκρη του σκοινιού, και με συνολικά επίδικα. Από το πώς θα χρησιμοποιηθεί η χώρα στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης ώστε να φορτωθούν συνέπειες ή κέρδη στη μια ή την άλλη όχθη του Ατλαντικού μέχρι το ποιους πολιτικοστρατιωτικούς ρόλους θα αναλάβει η χώρα και η αστική τάξη στην κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική παρέμβαση-αντιπαράθεση στη Μέση Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή.
- Να στηρίξει -σε αυτή τη βάση των γερμανικών επιδιώξεων και σχεδιασμών- την κυβέρνηση Σαμαρά στο έργο της κλιμάκωσης της επίθεσης ενάντια στο λαό με το νέο πακέτο μέτρων και για να αποτρέψει νέες καταστάσεις ξεσηκωμού και αστάθειας και για να διαμορφώσει τους δικούς της πολιτικούς όρους επικυριαρχίας και παρέμβασης στο αστικό πολιτικό προσωπικό.
 
Απόηχος και εκκρεμότητες
Είναι φανερό λοιπόν ότι τα ποτάμια διαστροφής της αστικής προπαγάνδας για τη «μεγάλη σημασία» της επίσκεψης της Μέρκελ και η επιχείρηση αξιολόγησής της ως «θετικής» αφορούν μόνο από την ανάποδη το λαό και τη νεολαία της χώρας. Επισείουν απέναντί του και ενάντιά του την ιμπεριαλιστική στήριξη για να τον εκβιάσουν να αποδεχτεί «για πάντα» την προοπτική της υποταγής στον ιμπεριαλισμό, την υποδούλωσή του στο κεφάλαιο και στις απαιτήσεις του. Η αστική τάξη -και το πολιτικό της προσωπικό- επιχειρεί όπως πάντα και τώρα να εμφανίσει τα δικά της στενά ταξικά συμφέροντα ως «εθνικά». Να εμφανίσει την πολιτική της υποτέλειας και της καταλήστευσης της χώρας και του λαού που η ίδια χρειάζεται για να αναπαραχθεί ως άρχουσα τάξη σαν «στρατηγική» εξόδου από την κρίση και «ανόρθωσης» της χώρας! Ήδη ο απόηχος της επίσκεψης Μέρκελ έχει επικεντρωθεί στο κύριο και κρίσιμο ζήτημα που απασχολεί την κυβέρνηση και το σύστημα. Στην άμεση προώθηση και ψήφιση του τερατώδους πακέτου μέτρων στο οποίο προστίθενται νέα τρομώδη σχέδια φοροεπιδρομής, ιλιγγιώδεις απαιτήσεις για να πληρωθεί από το λαό η αναδιάταξη του τραπεζικού συστήματος και διαψευδόμενες φήμες για εκκένωση των προς πώληση νησιών! Επιπλέον ανασύρθηκαν και «εκκρεμότητες» από τα περίφημα 89 μέτρα της κυβέρνησης Παπαδήμου, με κυρίαρχο την κατάργηση ακόμα και της «πράξης σύνταξης» της ΕΓΣΣΕ όπως γινόταν μέχρι τώρα στο πλαίσιο της πλήρους ταξικής υποταγής της κατάπτυστης ΓΣΕΕ. Τώρα απαιτούν ο κατώτερος μισθός να ορίζεται με κρατική απόφαση και να υπόκειται σε διαρκή μηχανισμό μείωσής του!
Όμως, από την άλλη, η επίσκεψη Μέρκελ δεν απάντησε βέβαια τα συνολικότερα αδιέξοδα της αστικής τάξης ούτε το ζήτημα της πολιτικής αστάθειας που διατρέχει το αστικό πολιτικό σύστημα και το οποίο μετράει θύματα από το Βόλο ως την Τζακάρτα. Δεν πρόκειται μόνο για την κλασική δυσωδία που αναδίδουν τα αστικά πολιτικά σαλόνια που χτίζονται και τρέφονται από την εκμετάλλευση του κόσμου της δουλειάς και το πολύμορφο μαύρο χρήμα του παρασιτισμού τους και του κάθε λογής μαυραγοριτισμού τους. Είναι φανερό ότι πίσω από τις κουρτίνες μαίνεται σύγκρουση με όρους που καθορίζονται από τους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς και απαιτήσεις. Είναι τόσο υποθηκευμένοι από κάθε άποψη όλοι αυτοί που παριστάνουν τους ηγετικούς πολιτικούς σχηματισμούς που «ορίζουν» τις τύχες της χώρας, που άρκεσε ένα –ξεχασμένο για μήνες!- στικάκι από την υπερατλαντική Εσπερία –η λίστα Λαγκάρντ- για να αναστατώσει και να ξεβρακώσει το σπουδαίο σύμπαν τους. Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου δείχνει να οδηγείται σε ανεπανόρθωτη κατάρρευση, αλλά προφανώς τα μηνύματα δεν σταματούν στη δική του αυλή. Απευθύνονται σε όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό και οπωσδήποτε και προς την κυβέρνηση Σαμαρά και το κόμμα του, τη ΝΔ. Είναι λοιπόν βέβαιο -καθώς οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στη χώρα, για τη χώρα και την περιοχή οξύνονται- ότι θα συνεχιστούν οι «νύχτες των μαχαιριών» των ιμπεριαλιστών σε βάρος του πολιτικού τους προσωπικού, ενώ ταυτόχρονα θα αναζητούνται οι όροι τής ολοένα πιο αντιδραστικής ανασυγκρότησής του.

Ο λαός μπορεί να ανοίξει ρήγμα
Η εισβολή της Μέρκελ και η περικύκλωση του μαχόμενου λαού στην Αθήνα κάθε άλλο παρά ακύρωσαν τη λαϊκή οργή, τις διεργασίες αναζήτησης όρων για ένα μαζικό λαϊκό ξεσηκωμό που θα κοντράρει μαχητικά τη νέα επίθεση. Οι διαρκείς κεντρικές κυβερνητικές επιλογές προς την κατεύθυνση της φασιστικοποίησης που τροφοδοτούν τη δράση της Χ.Α. μαρτυρούν την ανησυχία του συστήματος που δεν μπορεί να αναιρέσει την ισχυρή τάση αντίστασης που καταγράφηκε στις 26/9, αλλά και σε μια σειρά άλλες κινητοποιήσεις στη συνέχεια. Με αυτούς τους όρους η γενική απεργία της 18/10 αποκτά κρίσιμη σημασία για το λαϊκό κίνημα. Στη μάχη αυτή θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό αν το αμέσως επόμενο διάστημα θα διαμορφωθούν όροι ενός γενικευμένου λαϊκού ξεσηκωμού που μπορεί να φρενάρει τη νέα επίθεση, να προκαλέσει ρήγμα και να επιβάλει υποχωρήσεις στον αντίπαλο. Μια τέτοια εξέλιξη είναι φανερό ότι θα επιδράσει θετικά και με πολλούς τρόπους στην υπόθεση της αντίστασης και της μαζικής πάλης που έτσι κι αλλιώς έχει πολύ δρόμο μπροστά της.
Η μάχη αυτή δεν μπορεί να στηριχτεί πριν από όλα πολιτικά στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλει «για αδιέξοδο πείσμα και εμμονή» τόσο την κυβέρνηση όσο και τον ίδιο το γερμανικό ιμπεριαλισμό στο πρόσωπο της Μέρκελ! Αυτή η γραμμή, που την επιδρομή του ιμπεριαλισμού, του κεφαλαίου και του συστήματος της υποτέλειας στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα την καταχωρίζει σε «λάθος συνταγές», δεν θέλει να αποκαλύψει στο λαό με τι είναι αντιμέτωπος. Και δεν θέλει να πάρει ο λαός και η νεολαία την υπόθεση της πάλης και της ζωής του στα χέρια του. Θέλει να μείνει θεατής της σφαγής του, αναμένοντας να γίνει κυβέρνηση η «δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ θα αναιρέσει τη βάρβαρη φύση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου και θα επιβάλει στην ΕΕ, στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στο κεφάλαιο τη «σωστή συνταγή» που οι ίδιοι «δεν βρίσκουν» λόγω πείσματος! Αυτή η γραμμή υπονομεύει ανοιχτά τις άμεσες και επείγουσες ανάγκες του λαού και του κινήματος και κλείνει κάθε δρόμο στην προοπτική του.
Με αντίστροφο τρόπο και στο βαθμό που του αναλογεί εμποδίζει και το ΚΚΕ να ανοίξει ο δρόμος του λαού καθώς δίπλα στο «να μπλοκάρουμε τα μέτρα» παρατάσσει το διαχωρισμό των «δικών του» δυνάμεων από τη συνολική λαϊκή πάλη και με την επίκληση της «λαϊκής εξουσίας» αρνείται και υπονομεύει κάθε βήμα που μέσα στα σωματεία, στους συλλόγους και στο λαό θα δημιουργούσε όρους γενικευμένου ξεσηκωμού.
Μπροστά στη γενική απεργία της 18/10 είναι αναγκαίο να στρατευτούν όλες οι δυνάμεις, όλοι οι αγωνιστές στη λογική της κοινής δράσης και του συντονισμού με στόχο να βγει όλος ο λαός και η νεολαία στο δρόμο για να μην περάσουν τα μέτρα. Η Πρωτοβουλία, που βρίσκεται ακόμα στην αρχή της διαμόρφωσής της αλλά που είναι υποχρεωμένη στις συνθήκες του σκληρού αγώνα να κάνει βήματα και να μην περιμένει βέβαια νηνεμία για να συγκροτηθεί, κάθε συλλογικότητα εργαζομένων και νεολαίας, αγωνιστικές και προοδευτικές συγκροτήσεις σε πόλεις και γειτονιές κάθε μορφής χρειάζεται να αναλάβουν ευθύνες και πλατιά δράση. Το «δεν αναζητούμε σωτήρες» δεν ήταν ένα σύνθημα εκλογικών αναγκών. Είναι η βασική αλήθεια τής κάθε στιγμής στη σκληρή ταξική πάλη που εξελίσσεται έτσι κι αλλιώς, «χωρίς να ρωτούν» το λαό και τους εργάτες αυτοί που τους επιτίθενται. Σε αυτή τη βάση ο λαός χρειάζεται να υπερβεί τους όρους και το πλαίσιο κίνησης και πάλης που του προσφέρει η Αριστερά μας και πολύ περισσότερο η υποταγμένη και χρεοκοπημένη συνδικαλιστική ηγεσία. Να κάνει συγκεκριμένα πρακτικά πολιτικά βήματα στη δουλειά του, στη γειτονιά του, παντού ώστε να γίνει η γενική απεργία υπόθεσή του, να πλημμυρίσει δρόμους και πλατείες με τα πανό ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΕΤΡΑ, με τα συνθήματα της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτή η υπέρβαση είναι και προϋπόθεση για να πετύχει το ρήγμα στην επίθεση και πάει μαζί με τη διαρκή και ανυπέρβλητη ανάγκη να συγκροτεί και να αποκρυσταλλώνει ο μαχόμενος κόσμος την αντίστασή του σε δικά του σταθερά σχήματα πάλης. Δεν περισσεύει κανείς, δεν χωράει κανένας δισταγμός, καμιά καθυστέρηση. Όλοι στη μάχη για τον ξεσηκωμό, για να μην περάσουν τα μέτρα, για να μπορούμε στις 19/10 να παλεύουμε από καλύτερες θέσεις την κλιμάκωση του αγώνα!