Γιγάντια η οργή και θηριώδης η πρόκληση για τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τους εκβιασμούς και τους μύθους που μας κατέκλυσαν σε όλη την προηγούμενη περίοδο - κυρίως από το Φλεβάρη και μετά που το σύστημα επιχειρούσε να στήσει ξανά το πολιτικό του σκηνικό και μια «νέα» κυβέρνηση. «Να μείνουμε στην Ευρώπη (δηλαδή στην ΕΕ)», «Να σεβαστούμε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ», «Να κρατήσουμε το ευρώ», «Να διαπραγματευθούμε» μας έλεγαν και μας απειλούσαν ότι η άρνησή τους, ο δρόμος που ο λαός ήθελε και θέλει να χαράξει «δεν υπάρχει», φέρνει χάος και καταστροφή! Τώρα μπορούμε -ξανά- να μεταφράσουμε τι πραγματικά απαιτούσαν: Να συνεχίσουν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ να αλυσοδένουν τη χώρα. Να θεριέψει κι άλλο η ληστεία του λαού από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Να βαθύνουν η υποτέλεια και οι κίνδυνοι να γίνει η χώρα πολεμικό προγεφύρωμα μεγάλων μακελειών. Τέτοια είναι η «ευθύνη» με την οποία η αστική τάξη «οδηγεί» (τρόπος του λέγειν) τη χώρα! Αυτή τη γραμμή ακολουθεί η κυβέρνηση Σαμαρά και οι μπιστικοί της Βενιζέλος-Κουβέλης. Αυτή την κατεύθυνση «αναλύουν» και υποστηρίζουν όσοι χρυσοπληρωμένοι έχουν πόστα στον καθημερινό δημόσιο λόγο. «Ευθύνη», γραμμή και κατεύθυνση βάρβαρα ταξική και τυχοδιωκτική, στηριγμένη στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και απαιτήσεις, με όλο το λαό απέναντί της. Και με τα ερωτήματά του πελώρια: Πώς θα βγει ο μήνας και ο χειμώνας; Σε ποια ζωή και σε «ποια χώρα» μάς πάνε; Πώς θα ζήσουν τα παιδιά μας;
Τριγμοί και ομίχλη
Μια πρώτη και βασική απάντηση σε όλα αυτά είναι πως η αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά στηρίγματά της δεκάρα δεν δίνουν για τις άμεσες και γενικότερες λαϊκές αγωνίες - όσο αυτές δεν μετασχηματίζονται σε δύναμη που θα φρενάρει την πολιτική τους και ακόμα περισσότερο θα απειλεί την υπόστασή τους. Αλλά, πριν φτάσουμε σε αυτό, η πιο άμεση απάντηση είναι πως το σύστημα και οπωσδήποτε η κυβέρνησή του «δεν ξέρει» τις απαντήσεις ακόμα και στα πιο άμεσα από αυτά τα ερωτήματα! Οχι βέβαια όσον αφορά το τι επιδιώκει να πετύχει σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού, επιδεινώνοντας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τον ταξικό συσχετισμό, επιβάλλοντας όρους υποδούλωσης στη ζωή των μαζών. Αυτό το «ξέρουν» πολύ καλά και νυχθημερόν προωθούν σε όλα τα πεδία τους όρους για την υλοποίησή του. Αλλά ταυτόχρονα το σύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης και το πολιτικό του προσωπικό δεν ξέρει σχεδόν στην κυριολεξία τι του ξημερώνει τις επόμενες εβδομάδες!
Αυτό δείχνει η αντιπαράθεση που πάλι ξέσπασε ανάμεσα σε ΔΝΤ-ΕΕ (δηλαδή ΗΠΑ-ευρωπαίων ιμπεριαλιστών) με αντικείμενο το αν και πώς θα γίνει νέο «κούρεμα» του ελληνικού «χρέους», με τους περιβόητους Οίκους να εκτιμούν πως αυτό είναι «μη βιώσιμο» και την αμερικάνικη Citygroup να φτάνει ως την εκτίμηση για «έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ». Είναι φανερό ότι καθώς η Ισπανία βρίσκεται στο χείλος … των μνημονίων και τα οικονομικά αδιέξοδα μεγαλώνουν για το εγχείρημα της ΕΕ, οι ΗΠΑ αλλά και συνολικά οι Αγγλοσάξονες επιδιώκουν να κατεβάσουν κι άλλο τους όρους συγκρότησης της (γερμανογαλλικής) ΕΕ. Ο αδύναμος ελληνικός κρίκος -που οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δημόσια διατύπωσαν πως τους είναι γεωπολιτικά αναγκαίος ενόψει θερμών εξελίξεων στην περιοχή- είναι το κατάλληλο σημείο για να ασκηθούν οι πιέσεις αυτές. Ομως αυτή η διελκυστίνδα έχει ήδη εκτρέψει τα χρονοδιαγράμματα, οδήγησε στην αναχώρηση της τρόικας από τη χώρα και υπονομεύει αυτό που εννοείται ως σταθερότητα της πολιτικής, οικονομικής λειτουργίας, του τραπεζικού συστήματος στη χώρα, ακόμα και αν δεν φθάσει στα ακραία όριά της. Και οπωσδήποτε η εξέλιξη αυτής της διελκυστίνδας δεν ελέγχεται καθόλου από την κυβέρνηση που περιδεής δηλώνει σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις πως «δεν υπάρχει χρόνος».
Αυτό δείχνει και το αιφνίδιο θόλωμα του πολιτικού σκηνικού από την ανάδειξη της υπόθεσης Μεϊμαράκη κ.ά. αλλά και του «σκανδάλου των 32 υποθέσεων». Πρόκειται –όπως οι ίδιοι λένε- για γνωστές από καιρό υποθέσεις που προφανώς κάποιοι επέλεξαν να τις φέρουν σε αυτή τη συγκυρία στην επιφάνεια. Ποιοι, για ποια χρήση και σκοπούς; Αν κάτι είναι απολύτως βέβαιο, αυτό είναι ότι ο εξαρτημένος μεταπρατικός ελληνικός καπιταλισμός -αλλά και γενικά ο καπιταλισμός- δεν πρόκειται ποτέ να «καθαρθεί» από φαινόμενα «μαύρου χρήματος», της κυκλοφορίας του, του «ξεπλύματός» του. Αυτά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του, της ύπαρξής του. Και είναι βέβαιο πως στην παρούσα συγκυρία που είναι στην ημερήσια διάταξη οι εκποιήσεις (ΑΤΕ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ κ.λπ.) και η δημιουργία των κακόφημων ΕΟΖ, αυτό που ονομάζεται «ελληνική οικονομία» θα κυριαρχηθεί ακόμα περισσότερο από την κυκλοφορία τέτοιου –«μαύρου»- χρήματος. Εξάλλου, αυτές οι εκατοντάδες δισ. που εξήχθησαν στην Ελβετία και αλλού (και όπου και θα μείνουν απείραχτες, όπως αποφάνθηκε η σχετική… έρευνα) τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους από τι προέρχονται; Από τις… εργώδεις παραγωγικές επενδύσεις στις οποίες τις προηγούμενες δεκαετίες είχε επιδοθεί το ελληνικό κεφάλαιο;
Η απάντηση κατά συνέπεια στο ερώτημα ποιος και γιατί φέρνει στην επιφάνεια αυτά τα ζητήματα σχετίζεται οπωσδήποτε με τους τριγμούς, τις αντιφάσεις ή/και τις αντιθέσεις εντός του πλέγματος του αστικού πολιτικού συστήματος και των πατρώνων του. Μπορεί να ξεκινάει από τους σκυλοκαβγάδες για τη μοιρασιά της νέας λείας που είναι ενόψει αλλά και να φτάνει σε ακόμα πιο πολιτικά ζητήματα, που αφορούν ιμπεριαλιστικές-υπεραντλαντικές παρεμβάσεις στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Γράφτηκε ήδη πως η συγνώμη του Σαμαρά στη Μέρκελ ήταν τα δικά του «γερμανικά Ιμια». Αυτό καθόλου δεν αποκλείει –αντίθετα– να υπάρξουν και «αμερικάνικα Ιμια» του ιδίου. Οι εξελίξεις θα δείξουν αν και σε πόσο βάθος θα φτάσει αυτή η «επιπλοκή» ή αν σύντομα θα τη «συμμαζέψουν», όπως εξάλλου έχουν κάνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί στοιχείο των τριγμών και της ομίχλης μέσα στην οποία κινείται η αστική τάξη, το αστικό πολιτικό σύστημα και το κυβερνητικό επιτελείο. Στοιχείο της πολιτικής αστάθειας που ανατροφοδοτείται διαρκώς από τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, τις συγκρούσεις που αυτές οι αντιθέσεις προκαλούν εντός του αστικού κόσμου και των πολιτικών του δυνάμεων, αλλά και όχι μόνο από αυτά…
Συνέχιση-κλιμάκωση της λαϊκής πάλης
Η μάχη για την απεργία της 26/9 και βέβαια η ίδια η απεργία και οι συγκεντρώσεις υπήρξε επιτυχημένη για τη λαϊκή υπόθεση. Γιατί ξανάφερε το λαό στο δρόμο, γιατί, όπως εύστοχα σημείωσε η Πρωτοβουλία, «απέδειξε ότι λαός και εργαζόμενοι όχι μόνο δεν νομιμοποιούν τη σφαγή των δικαιωμάτων και της ζωής τους, αλλά είναι αποφασισμένοι να παλέψουν σκληρά, να υπερασπιστούν το δίκιο τους, να αντισταθούν σε όλους αυτούς που θέλουν να τους θυσιάσουν στο βωμό της κρίσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού». Αυτό ακριβώς είναι το μέτρο με το οποίο πρέπει να κριθεί ο αγώνας της 26/9 για όσους έχουν επίγνωση της πραγματικής κατάστασης στο κίνημα, για όσους αναζητούν απαντήσεις στη βαρβαρότητα από το λαό και το κίνημα και όχι από το σύστημα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως έσπασαν όλες οι αδράνειες, πως ξεπεράστηκαν οι δισταγμοί και οι φόβοι που υπάρχουν -τροφοδοτούμενοι άνωθεν- σε σημαντικά λαϊκά τμήματα. Ολα όσα αναφέραμε προηγουμένως για το χαρακτήρα και τους στόχους της επίθεσης, για τις επιλογές και την κατάσταση της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού συνηγορούν και αναδεικνύνουν ένα βασικό συμπέρασμα πάνω στο οποίο πρέπει και μπορεί να στηριχτεί η πιο πλατιά και αποφασιστική συμμετοχή των μαζών στον αγώνα: Ο μόνος υπεύθυνος και ρεαλιστικός τρόπος για «να βγάλουμε το μήνα και το χειμώνα», για να μη βυθιστούμε σε μεγαλύτερα αδιέξοδα και στην απόγνωση, για να χαράξει ελπίδα και χαμόγελο στα πρόσωπα των εκατομμυρίων του λαού και της νεολαίας είναι να αντισταθούμε, να ξεσηκωθούμε μαζικά! Αυτή είναι η πιο ατράνταχτη πολιτική θέση, επιχειρηματολογημένη από όσα ζήσαμε τα τελευταία τρία χρόνια από τις 4/10/09 που έγιναν οι εκλογές στις οποίες αναδείχτηκε η κυβέρνηση ΓΑΠ με ποσοστό πάνω από 40% μέχρι σήμερα. Οσο φεύγει ο λαός από το προσκήνιο και το σύστημα και οι δυνάμεις του δρουν ανεμπόδιστα από τις εργατικές-λαϊκές αντιστάσεις, επιταχύνεται η επιδείνωση των όρων ζωής και επιβίωσης και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο οι όροι της αντίστασης–ανατροπής της βαρβαρότητας που μας κατακλύζει.
Σε αυτή τη βάση πρέπει άμεσα να επιδιωχτεί και να παλευτεί παντού η συνέχιση-κλιμάκωση του αγώνα με στόχο να μην περάσει το νέο πακέτο βαρβαρότητας. Να παλευτεί σε σωματεία και ομοσπονδίες η δυνατότητα νέων απεργιακών κινητοποιήσεων, ξεκινώντας από τα κάτω, από την κοινή δράση και τον ευρύτερο δυνατό συντονισμό δυνάμεων και τάσεων που δρουν και αναφέρονται στο κίνημα. Να ενταθούν οι προσπάθειες στις συνοικίες των πόλεων και στα χωριά για τη συγκρότηση κινήσεων αντίστασης και πάλης που θα ξεπερνούν τον «πασιφισμό»-υποταγή στην επίθεση και το σύστημα που καλλιεργούν οι (αυτ)απάτες της αυτοδιαχείρισης της εξαθλίωσής μας. Να ενισχυθούν και να τροφοδοτηθούν πολιτικά και κινηματικά τα πρώτα μαθητικά φτερουγίσματα, οι αγωνιστικές διεργασίες στη σπουδάζουσα, για να μπει ορμητικά η νεολαία στο πεδίο του αγώνα.
Να δοκιμαστούν σε αυτή τη βάση εργαζόμενοι, νεολαίοι και αγωνιστές που θέλουν να αναφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτός, ως ηγεσία και γραμμή, βλέπει ήδη τις εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις από το ύψος των… κυβερνητικών θώκων και στην πραγματικότητα ανησυχεί σοβαρά μπροστά στο ενδεχόμενο ενός γενικευμένου λαϊκού ξεσηκωμού. Ανάλογα να οξυνθούν οι αντιφάσεις δυνάμεων που κινούνται στο πλαίσιο των ΚΚΕ-ΠΑΜΕ που η ηγεσία του επιχειρεί και «κινηματική αναπροσαρμογή» να επιδείξει κάτω από το βάρος των αδιεξόδων της αλλά και να διατηρήσει την πολιτική τής περιχαράκωσης από το λαό, την άρνηση εμπλοκής της στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης.
Ο στόχος της πάλης για να μην περάσει το νέο πακέτο μέτρων που φέρνει δυστυχία σε όλα τα εργατικά και λαϊκά στρώματα αγκαλιάζει και ενώνει ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ολόκληρο το λαό και ταυτόχρονα απαιτεί να υψωθεί ένα πελώριο κύμα λαϊκού ξεσηκωμού. Εχουμε κάθε λόγο να παλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση, έχοντας ταυτόχρονα απαράγραπτο στόχο αυτής της πάλης το άπλωμα και την αναβάθμιση από κάθε άποψη των σχημάτων πάλης που πρέπει να συγκροτούνται και να αποκρυσταλλώνονται ως βασικά αποτελέσματά της. Οσα και αν καταφέρει ο λαός μας σε αυτόν τον ξεσηκωμό, αυτά τα σχήματα θα είναι οι βάσεις αναφοράς του, οι νέες θέσεις αφετηρίας του και οργάνωσής του στις αμέσως επόμενες μάχες του, στην παρατεταμένη αναμέτρηση που βρίσκεται μπροστά μας με τους μεγάλους και μικρότερους φονιάδες και ληστές, με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο.
